"O kamyku, który miał miękkie serce" fr.7 - Tam dom twój, gdzie serce twoje

[Alicja Jonasz]

do początku
do poprzedniego
Jeśli wolność, wytrwałość i radość życia są cenniejsze od pereł i sprawiają, że moi przyjaciele są szczęśliwi, ja też powinienem odnaleźć skarb, który uczyni każdy mój dzień pięknym, pomyślał kamyk, spoglądając na Gwiazdeczkę wesoło tańczącą po plaży.
- A może nie muszę szukać? Może już znalazłem? - zapytał sam siebie, najpierw cichutko, jakby obawiał się, że muszelka go usłyszy i przed nim ucieknie, a potem, uważnie wsłuchawszy się w głos dochodzący z serca, głośno powtórzył, ale tym razem nie było to już pytanie, lecz stwierdzenie: - Tak, znalazłem! Jestem pewien!
Gwiazdeczka wyglądała tak cudownie obsypana ziarnkami piasku skrzącymi się w świetle, tak zgrabnie pląsała wśród swoich siostrzyczek, kołysząc się w rytm uderzeń morskich fal o nadbrzeżne skały, że kamyk o mało nie rozpłynął się w zachwycie. Czuł, że rumieni się i blednie zarazem. Odkąd ją ujrzał, a było to pierwszego dnia, kiedy przybył na plażę, nie dopuszczał nawet myśli, że mógłby zamieszkać gdzie indziej. To miejsce stało się jego domem.
- Tu zamieszkam - postanowił wtedy, a teraz miał już stuprocentową pewność, że dobrze zrobił.
- Tam dom twój, gdzie serce twoje - zaszumiało morze, a wiatr poniósł to stare, mądre przysłowie między wydmy, skały i ludzkie osady.
- Tam dom twój, gdzie serce twoje - zanuciła radośnie mewa śmieszka i trąciła kamyk dziobem, jakby chciała dodać mu odwagi.
Ale on już tego nie potrzebował. Wiedział, co ma zrobić.
- Bo miał mięciutkie serduszko! - zawołałam, wtulając się w dziadkowe ramiona.
- Właśnie tak - szepnął dziadziuś.

[alchemik]

- Właśnie tak - zaszeptał mój dziadziuś, kiedy ujrzał gwiazdę.
Miał twarde serce. Miękło jednak, kiedy spoglądał na gwiazdy. Znalazł tam jedną z daleka od plaży.
To było w czasach, kiedy świat został spowity mrokiem. A ulubionym marszem opiekunów było hajli hajlo.
Opiekunowie segregowali to co czyste, mniej czyste i brudne. Brudne, jak wszelkie inne śmieci spalali w wielkich piecach. A gwiazdy z ich pasiaków, przez komin, trafiały na nieboskłon. Dziadek miał twarde serce, jak kamień. Potrafił kłamać, zabijać nawet. Ocalił babcię. Kochał Ją. A Ona kochała Jego. Myślę, że serce zmienia swój stan cyklicznie. Właśnie w zależności od gwiazd, albo tej jednej jedynej.
Nieważne, że po wojnie stał się alkoholikiem i umarł. Choć i wtedy stworzył wiele, stawiając cegły własnymi rekami.
Jest moja mama. I moje siostry i...

[alchemik]

Alicjo, podziwiam Twój wkład w literaturę dziecięcą.
Ja dosyć krótko się na niej wychowywałem, bo zawsze pędziłem naprzód. A nauczyłem się czytać po czwartym roku życia. I w tym pędzie natrafiłem na zupełnie inny świat.
Za wcześnie.
A jednak pamiętam, nieraz prawie dokładnie, wierszyki i czytanki z tamtych lat i wiem, że są ważne dla rozświetlania mroku.
Dziękuję i przepraszam.

Jurek

[Alicja Jonasz]

Jurku, przeprosiny przyjęte, choć nie domyślę się ich przyczyny Bronię się przed pisaniem dla dzieciaków, ale co jakiś czas odzywa się we mnie. Pozdrawiam!

[Lucile]

Ubi tu Gaius, ibi ego Gaia

Zakochany kamyk znalazł swój dom.
Jak zazwyczaj: ładne, delikatne, empatyczne, optymistyczne oraz pouczające są Twoje opowieści, Alicjo.
I to zarówno te dla małych, jak i dużych dzieci. Zawsze czytam je z przyjemnością, są jak powiew świeżego powietrza... odstresowują.

Ślę, jeszcze noworoczne, serdeczności.
L

[Alicja Jonasz]

"Gdzie ty Gajuszu, tam ja Gaja." Dziękuję, Lu