"O kamyku, który miał miękkie serce" fr.6 - Niezwykłe nasionko

[Alicja Jonasz]

do początku
do poprzedniego
- Biedny kamyczek - westchnęłam. - Żal mi go...
- Oj, niepotrzebnie - uśmiechnął się dziadziuś. - Kamyk był prawdziwym szczęściarzem, który co prawda nie zdawał sobie jeszcze sprawy, co tak naprawdę zakiełkowało w jego sercu, nawet nie umiał tego nazwać, ale czuł, że jest warte każdej ceny. Musisz wiedzieć, że niektórzy poszukują tego niezwykłego nasionka przez całe życie i nigdy nie znajdują. Choć zeszli świat wzdłuż i wszerz, zajrzeli w każdy jego zakątek, każdą skrytkę, nigdy nie dane im było poczuć, jak powoli kiełkuje i napełnia serce przyjemnym drżeniem.
- Ach, chciałabym mieć takie niezwykłe nasionko! - zawołałam z zachwytem. - Na pewno wyrosłaby z niego piękna roślinka!
- Każdy je ma - odparł dziadziuś. - O tu... - dodał, wskazując na serce. - Każdy je ma, ale nie każdy o tym wie i nie każdy umie je pielęgnować, a ono jest bardzo mądre, budzi się tylko wtedy, gdy czuje, że ma do czynienia z kimś wyjątkowo troskliwym.
- Kamyk był troskliwy - powiedziałam, spoglądając przez okno na zasnuty mgłą i drobnym deszczem ogród, jakbym spodziewała się właśnie tam ujrzeć bohatera dziadkowej opowieści. - I miał miękkie serce - dodałam z uśmiechem. - Takie w sam raz, by niezwykłe nasionko mogło w nim wykiełkować.
- Tak! Mięciutkie serduszko kamyka było w sam raz - przytaknął dziadziuś i oparł się wygodnie o ścianę, dając mi znak, abym usiadła na ławce. - A teraz posłuchaj, co wydarzyło się później...
do następnego

[eka]

Siedzę i czekam... : )

[Alicja Jonasz]

bułeczkę?

[eka]

Z pomidorkiem:)

[Alicja Jonasz]

mam tylko powidełka śliwkowe