"Ile kosztuje kilogram dziecięcej radości?" fr.3

[Alicja Jonasz]

do początku
do poprzedniego
Od razu przypadliśmy sobie do gustu. Miś pasował do mnie, a ja do misia! Byliśmy jak dwie cząsteczki kolorowych puzzli, które połączone tworzą piękny obrazek. Wszędzie chodziliśmy razem - do sklepu na zakupy, do parku zbierać kasztany i barwne liście, na plac zabaw huśtać się na huśtawce, zjeżdżać ze zjeżdżalni i fikać koziołki, do lasu z koszem na grzyby i do biblioteki po książki, wszędzie razem, kic kic niczym kangurki, a spotkani po drodze ludzie uśmiechali się do nas i witali serdecznie jak z kimś bliskim. Tworzyliśmy zgraną parę przyjaciół, najweselszą i najmilszą w całej okolicy.
Nic jednak nie trwa wiecznie, nawet szczęście... Czasami chciałoby się je uwięzić w klatce, żeby zostało z nami na zawsze, ale my, drogie dzieci, którzy nosimy mocno bijące serduszka w kieszonkach, dobrze wiemy, że jest to niemożliwe - nie można zatrzymać niczego na siłę.
Pewnego dnia szczęście gdzieś się nam zawieruszyło. Trudno powiedzieć gdzie. Może zrobiło sobie wakacje i z walizką pełną radosnych chwil, kolorowych snów i rozchichotanych zabaw pojechało na Wyspy Kanaryjskie albo na Biegun Północny? A może po prostu poszło na dłuższy spacer do parku? Nie wiem... Zawieruszyło się i tyle! "Pewnie wróci niedługo", pomyślałam z nadzieją.
Najgorsze, że miś posmutniał i już nie przekrzywiał głowy tak zabawnie jak dawniej, już nie uśmiechał się, jakby cały świat się do mnie uśmiechał.
Zapytałam cicho:
- Misiu, co ci dolega?
Miś jednak milczał, a ja nie wiedziałam, jak mu pomóc, jak na nowo rozpalić w jego oczach wesołe iskierki.
I wtedy właśnie napisała do mnie wasza pani:
"Przyjdźcie do przedszkola. Radość dzieci na pewno ze smutku misia wyleczy".

[refluks]

Ukradnięte dla siostrzeńca.

[Alicja Jonasz]

A kradnij