widnokrąg

[biegnąca po fali]

przewijam światło na lewą stronę
żeby nie wyblakło rażone odbiciem

podszewka szeleści
nie odcięta nić aż się prosi
o nawinięcie na palec

tylko czy odda ciepło
czy może zamarznie w środku dnia
zamieni w sopel
wszystko czego dotknie
i nie ma zmiłuj

co się stało to się odstać nie może
dlatego wołaj mnie

wrosłam w ciebie jak w swoje imię
nie zareaguję na inne
nie odwrócę głowy

od widnokręgu dzieli nas noc
i nie da się podejść bliżej

za dużo gwiazd
spada i płonie

[eka]

Światło teraz jak tekstura poszewki na lewej stronie? Łączy się podmiotem jak nić? Smutne, ograniczające, wycofujące się uczucie z perspektywą nieoddania ciepła. Przejmujący liryk, który ja urwałabym na:

wrosłam w ciebie jak w swoje imię
nie zareaguję na inne
nie odwrócę głowy

Choć tytuł to widnokrąg, msz nie wiąże się (ewentualnie bardzo odlegle) z użytymi metaforami, dopiero w ostatnich czterech wersach jest nawiązanie do niego, może poszewka ma być widnokręgiem?
Pozdrawiam.

[biegnąca po fali]

Ewo - może...
Pięknie dziękuję za czytanie i ślad.

[Hosanna]

dla mnie najmocniej brzmi

wrosłam w ciebie jak w swoje imię
nie zareaguję na inne
nie odwrócę głowy

to skarga ale i groźba .. nie zakocham się w was - inni mężczyźni

reszta jest tajemnicą
jakaś ochrona przed światłem które powoduje blaknięcie i jest tez porażające (obawa przed ..prawdą? zbyt trudną ?)
i to schowane ciepło .. które nie wiadomo czy będzie grzać

i coś sie stało nieodwracalnego
i mimo tego prośba o wołanie
woła się z oddali
woła się z potrzeby
woła się

do czego nie da się podejść bliżej
do mrocznego przedmiotu pożądania ?
do upragnionej bliskości z kimś zakazanym ?
a może umarłym ?

i te gwiazdy co spadają a właściwie upadają
przecież gwiazdy jako takie nie spadają
ale w domyśle mogłoby to być cos co ma potężną oślepiająca moc a jednak szybko znika i zostaje tylko ciemność
jak po namiętności co zdawała sie na śmierć i życie miłością a po przekroczeniu granicy i skonsumowaniu jej okazuje się nie pozostawiać po sobie nawet przyjaźni

i ten klimat astronomii
jakby w jakimś obserwatorium wszystko sie działo
jedna wielka tajemnica

piękna

[Alek Osiński]

Od horyzontu dzieli nas płonące niebo - taki obraz zobaczyłem - groźny i intrygujący.
Puenta mocno wpada w patos, ale jakoś wcale w tym przypadku ten patos nie razi
pasuje nawet : )

[Marcin Sztelak]

Piękny liryk o miłości i przemijaniu. Może zrezygnowałbym z kolokwialnego nie ma zmiłuj.

Pozdrawiam.