Podróż zimowa

[Alek Osiński]

To, że świat powstał z dźwiękowych fal stało się zbyt banalne
żeby angażować cały kwartet Schuberta, kiedy w tle ciągną
czterej jeźdźcy, zwłaszcza przy początkowych niskich tonach
– pusty step, pojedyncze, sklerotyczne drzewa i suche badyle

z których dopiero zaczniemy się formować. Przybierając kształt
staram się zaklepać dobre miejsce. Wiolonczela? Jak najbardziej
zresztą i jej zdaje się pasować ta odmiana; coś co możemy wymruczeć
albo wywróżyć; nagła, mieniąca się światłem kaskada

z ciepłym, przytulnym wnętrzem. A zanim jeszcze spróbujemy
ułożyć się w rezonansowym pudle, wyprowadzić ze struny G pierwsze
tchnienie życia, można zatrzymać się w pół kroku – trzysta sześćdziesiąt
stopni i to co zdarza się naprawdę rzadko, znaleźć się w każdym

możliwym miejscu, gdzie jesteś zupełnym przypadkiem.

[eka]

Czyli znalazłeś wyjście z nieuniknionego, tzn. podmiot, no ale...
Kwartet smyczkowy jeszcze nie tak pesymistyczny (dopiero w końcówce), ale Podróż zimowa to gorzka melancholia (najłagodniej mówiąc) i dół. Pieśni pisane bólem utraty, powoli wszystkiego, i genialna nuta Schuberta. Koniec życia.
I teraz Twój wiersz, myśl, geneza nowego świata, można z nicości wyjść dzięki muzyce. W końcu jest naukowe odzwierciedlenie w postaci Teorii strun : )
Wiolonczela ma moc, lubię ten instrument, szczególnie Fugi Bacha sprawiają, że odlatuję w inne rejony.

Muzyczna kosmogonia... ładnie tu, przytulnie, a z tym punktem G, sorry struną G : ) ślicznie i udatnie.
Prawdziwy Poeta potrafi wszystko.
Bardzo, bardzo mi się podoba pointa:

można zatrzymać się w pół kroku – trzysta sześćdziesiąt
stopni i to co zdarza się naprawdę rzadko, znaleźć się w każdym

możliwym miejscu, gdzie jesteś zupełnym przypadkiem.

I to jest to, pewność znosząca przypadek.

[tabakiera]

Miękki, plastyczno-muzyczny tekst z wizją katastrofy w tle, ale ta katastrofa może być również narodzeniem, początkiem nowego świata.
Czy już bukować miejsce?
Jak i u kogo?
Niby straszysz, ale czuję się jak w ciepłym puchu dźwięków i myśli.

Świetny tekst.
Twoje przerzutnie zawsze mnie urzekały.

[Gloinnen]

Dla mnie zawsze najbardziej intrygujące było nie to, co się zdarzyło lub zdarza, ale to, co możliwe. Czas przyszły można zinterpretować jako unisono rozmaitych przypadków, z których nie wiadomo dlaczego urzeczywistnia się tylko jeden. Co nie oznacza, że pozostałe są nierealne. Czy naprawdę jesteśmy w nich nieobecni? Czy w jakiś sposób przytrafiają się jakimiś innym naszym ontologicznym sobowtórom? Kot Schroedingera by wiedział.

W wierszu trochę przeszkadzają mi mankamenty interpunkcyjne, ale może to celowy zabieg. Choć zawsze wolałam albo całkowitą rezygnację z interpunkcji (dla osiągnięcia jakiegoś konkretnego efektu), albo uczynienie z niej pełnowartościowego elementu wiersza i dopuszczenie jej do głosu.

Pozdrawiam,


Glo.

[Alek Osiński]

można z nicości wyjść dzięki muzyce. W końcu jest naukowe odzwierciedlenie w postaci Teorii strun : )

Można, a nawet trzeba de profundis : )

ale ta katastrofa może być również narodzeniem,

Jasne, katastrofa zapowiada narodzenie, no może nie w szczególe
ale w ogóle, na pewno : )

Czas przyszły można zinterpretować jako unisono rozmaitych przypadków, z których nie wiadomo dlaczego urzeczywistnia się tylko jeden. Co nie oznacza, że pozostałe są nierealne. Czy naprawdę jesteśmy w nich nieobecni? Czy w jakiś sposób przytrafiają się jakimiś innym naszym ontologicznym sobowtórom?

Dobrze postawione pytania : )

Dzięki Wam za komentarze. Pozdrawiam

[Marcin Sztelak]

Zimowa podróż - ostatnia? Niekoniecznie, wszak za pasem jest wiosna. Są różne możliwości, przeróżne.
Pozdrawiam.