boża krówka

Wiadomość

#1 Post autor: **tabakiera** » 13 cze 2021, 17:21

maleńkie skrzydła miałam na dłoni
czerwony pancerz ubrany w czarne
plamki na szczęście

głupim impulsem
mogłam pięść ścisnąć
bez złych intencji
ubrudzić rękę

bezbronnie sennie tkwię w twojej garści
łaskoczę lekko
kiedy kolebiesz

jeśli pięść ściśniesz usta zaciśniesz
kawałek chleba zostanie w niebie

#2 Post autor: **lczerwosz** » 13 cze 2021, 22:44

słychać esz
zwłaszcza kolebiesz, ściśniesz, zaciśniesz
Jesteś jednocześnie i tu i tu, w podwójnej roli, jak to w naturze. Zależna od i władająca.
Dlaczego chleb zostanie w niebie, nie pamiętam.

#3 Post autor: **Lucile** » 13 cze 2021, 23:05

lczerwosz pisze: ↑
13 cze 2021, 22:44
Dlaczego chleb zostanie w niebie, nie pamiętam.

Biedroneczko leć do nieba,
przynieś nam kawałek chleba

A mnie się ten wierszowany dialog spodobał; bezpretensjonalny, szczery i ujmujący.

#4 Post autor: **lczerwosz** » 14 cze 2021, 00:40

Lucile pisze: ↑
13 cze 2021, 23:05
Biedroneczko leć do nieba,
przynieś nam kawałek chleba

jasne, dzięki

#5 Post autor: **eka** » 14 cze 2021, 15:03

A co nas trzyma w garści?
Impuls mordu i nagroda jego powstrzymania.
Rozpisany na dwa głosy, wieloznaczny wiersz, bo chyba znam inspirację. : )
Ładny. Twardość tematu zaznaczona również fonetycznie.
Pozdrawiam, Tab.

:kofe:

#6 Post autor: **tabakiera** » 14 cze 2021, 20:23

Bardzo Wam dziękuję.
Leszku, takie brzmienie ma być, co zauważyły dziewczyny.

Alek Osiński · #7 Post autor: **Alek Osiński** » 18 cze 2021, 00:08

Wdzięczny temat. Zawsze mnie zastanawiało dlaczego biedronki
jak jeden mąż startują na zawołanie po ten chleb, a o ile dobrze pamiętam
zawsze startowały, gdy się rozprostowało dłoń i wskazało im kierunek
chociaż z kawałkiem chleba nie wracały nigdy. Może jednak dlatego
że nigdy tego od nich nie oczekiwałem, a może po prostu nie zauważyłem
jak z nim wracały ; )

https://www.youtube.com/watch?v=fjCdzxv4TkI

Fajny wiersz, Pozdrawiam

#8 Post autor: **tabakiera** » 18 cze 2021, 21:27

Alku, dzięki za wizytę.

Alek Osiński pisze: ↑
18 cze 2021, 00:08
zawsze startowały, gdy się rozprostowało dłoń i wskazało im kierunek

Te moje to jakieś głuche były, przenosiłam je na listki albo na kwiatek, latać nie chciały.

Marcin Sztelak · #9 Post autor: **Marcin Sztelak** » 28 cze 2021, 22:11

Zapomniałem o tym wierszyku, jednym z cudów dzieciństwa, babcia mnie nauczyła... Tu łza się zakręciła, ale i uśmiech się pojawił... Dzięki za ten ujmujący wiersz.
Pozdrawiam.