Meandry

[Marcin Sztelak]

Świat faluje za spaczoną warstwą szkła,
wykrzywione twarze szczerzą uśmiechy,
wyszeptując wprost do ucha: grzech
i bluźnierstwo.

Wiatr łzawi potarganymi szarościami
płaszczy zapomnianych przechodniów,
przemykają pomiędzy słupami światła
zakurzonych latarń.

Oplecione girlandami wokół zasypiających
miast mgielnie znaczą punkty przecięcia
zbyt licznych dróg. Wybór jest podobno nasz,
tak przynajmniej twierdzą stali bywalcy
przydrożnych knajp.

Te zawsze się znajdują za lewym lub prawym
zakrętem, niezależnie od częstotliwości
skurczów wrzechświata. Zresztą wszystko
płynie, nawet pod prąd. Na nic kuszenia,
rozgrzeszenie i tak spadnie na kark.

[Alek Osiński]

Panta Rhei. Wiesz, Marcinie, że w Twoich wierszach często
wybrzmiewa Heraklitowa myśl. Heraklit twierdził min.
że jedyną trwałą/stałą rzeczą jest zmiana i to się w tym
i nie tylko w tym wierszu, odzywa mocnym echem.

Pozdrawiam

[eka]

Potargane szarości meandrują pomiędzy słupami świateł z zakurzonych latarń.
To my. Niech tylko nurt dalej poniesie.

[Lucile]

Wiatr łzawi potarganymi szarościami
płaszczy zapomnianych przechodniów,
przemykają pomiędzy słupami światła
zakurzonych latarń.

Zarysował mi się plastyczny obraz pandemicznej rzeczywistości... tej z przeszłości także.

Wybór jest podobno nasz,
tak przynajmniej twierdzą stali bywalcy
przydrożnych knajp.

Właśnie, podobno. Chociaż w myśl powiedzenia - in vino veritas, ale też - in aqua sanitas.

niezależnie od częstotliwości
skurczów wrzechświata. Zresztą wszystko
płynie, nawet pod prąd.

Meandrowanie wpisane w naszą rzeczywistość.

Wiersz z gatunku do przemyślenia, zamyślenia, podrążenia... a to lubię.

Pozdrawiam
L