Hieroskard.

[Karma]

Mężczyzna wyciąga wtyczkę z kontaktu
I gasi słońce.
Cztery stulecia potem, zawraca bieg rzek
I zakopuje szkatułkę nieopodal.
W środku są motyle o skrzydłach pozbawionych wyrazu,
barw. Wszystkie słowa zostawił sobie.

Przysiada na skarpie i wyciąga kanapkę.
W środku jest masło i ser.
To jeszcze nie koniec końców, ale oddech spłyca się
wraz z upływem wody w nurcie,
nie wie czy zdąży ją zjeść, zanim gwiazdy znów wzejdą
na firmamencie - w liczbie większej niż jedna,
ta, którą zakopał nieopodal rzeki, płynącej pod prąd.

Potem będą krążyć legendy o tym,
dlaczego akurat tutaj, wtedy - że dlaczego właściwie i po co.
Ktoś stwierdzi niepoczytalność na bazie wcześniejszych odkryć,
że brakowało tej piątej, namacalnej jak skała.

Inni przytakną i tak to już zostanie, koniec końców.


Mężczyzna oddala się pospiesznie wgłąb siebie,
zapala słońca w liczbie czterdziestu i siedem.

I moknie do wewnątrz.

[tabakiera]

Skojarzenia, jakie nasuwa ten tekst to mickiewiczowskie "czterdzieści i cztery" (wyjęte z wyobraźni autora) i dywagacje biblijne stworzenie świata.
Przypadkowość w tworzeniu legendy, ludzkie zmęczenie, chęć odpoczynku, skutki mniej lub bardziej zaplanowanych działań.

Wiersz jest bardzo obrazowy i robi wrażenie.

Że heros?
Aj, zwykły przypadek.
Czasu, miejsca i osoby.

[Karma]

To raczej koniec, niż początek pewnej epoki.
Życie często dzieli się na to "przed" i "po" poznaniu tej jednej, konkretnej osoby.

Tylko, ze po tym "po", często następuje "bez".

I to jest taki przypadek.
Dziękuję.

[tabakiera]

No widzisz, a ja tu zmianę wszechświata odebrałam, bo wydarzeń w życiu jednego, zwykłego ludzia nigdy nie gloryfikowałam.
Moje troski i moje cierpienia są maluczkie i znikną, nie wpłyną na gwiazdozbiory, słońca i wielkie tworzenia.

No ale w poezji można wszystko, a koniec świata jednostki bywa dla niego końcem wszystkiego, o czym pięknie napisał Miłosz w "Piosence o końcu świata".

Może znowu sobie dywaguję, ale jako czytelnik na tyle pozwolić sobie mogę, zarówno wnikając wgłąb, jak i obok tekstu.

[eka]

Zakochany poeta może więcej niż zwyczajny śmiertelnik.

[Karma]

Czy aby na pewno?

Jest kilka odejść, kilka śmierci - i żywotów, jeśli już przy tym - które miały wpływ na całe konstelacje.
Nie, żebym się porównywał - stwierdzam zwyczajny fakt.
Więc z tymi jednostkami, to tak nie do końca...

Ale ja zawsze byłem zamknięty szczelnie we własnym wnętrzu. Od niedawna zaledwie wychodzę poza siebie i Jagodę.
(reklama!) świetny przykład zresztą w moim najnowszym tekście. W naszym - i to jest kluczowe.
Chociaż i z tobą pisałem już, Dorota.


Ewo. Odkochany jeszcze więcej i bardziej.
Bo umie sobie poradzić ze stratą