hiszpańska szkoła jazdy i pyłowy księżyc

[Lucile]

nie oczekuj wiele choć zaklina
że co dzień zgotuje niedzielę
od takiej zmykaj jak najdalej
nawet jeśli nie posmakujesz
wcale słodyczy podszytej obłudą
czy zmilczysz kiedy się okaże
że miłość to tylko przelotna
barwa dźwięcznych kastanietów
w tempie zwodniczego flamenco
ułudą byłaś
czy udręką

ułudą byłam
marą nocną upiornym majakiem
nad ranem gorącą tęsknotą nieujarzmionym
pożądaniem szyderstwem pragnień warczących
obietnicami w lodowej niezgodzie żartem
pomiędzy nami

po co miotasz się w tym tańcu szalonym
lepiej zawróć odrzuć przeklnij lub idź dalej
nie zwiążesz kiedy pęknięty łańcuch
przecież wiesz nie kochałam wcale

nie patrz tak raczej nalej nalewki rubinowej
tej którą sam zrobiłeś z soczystych wiśni
a ja - księżyc pyłowy - do dna dam się wyśnić

---
LuBe
jeden, jeden,
dwadzieścia dwadzieścia dwa

[Krokus]

No fajny, taki po którym zaczyna myśleć się o kieliszeczku, w moim przypadku nie koniecznie wiśniówki, raczej rudej przepalanki.

[Lucile]

Dziękuję za słowo.
A na dobry początek dnia

[Alek Osiński]

Bardzo mi się ten wiersz podoba. Czuję tu wręcz tchnienie
poezji Federico Lorki, bo też lubił pisać w takim
lekkim jakby natchnieniu.

[Lucile]

Czuję tu wręcz tchnienie
poezji Federico Lorki, bo też lubił pisać w takim
lekkim jakby natchnieniu.

Alku, jakie miłe słowa. Nie ukrywam, że nawiązanie do tego hiszpańskiego wszechstronnego artysty mile połechtało moją próżność.
Dziękuję.
Rzekłabym, że swoje pisałam z lekkim sardonicznym uśmiechem i raczej bez intensywnie szyderczego zabarwienia. Ot taki przelotny kaprys deczko znudzonego pod. lir., któremu zachciało się poigrać z rutyną w związku… może nawet coś w rodzaju testowania poczucia humoru i wytrzymałości partnera, nie pozbawione jednak swoistej autoironii i przynależnego mi dystansu.

Pozdrawiam