Odda.

[Karma]

Więc znów mi się śniłaś.
W oparciu o twoje kolana, siedząc na podłodze,
z zamkniętych powiek mogłem wywróżyć chaos,
rozwlekający się w wodzie.

Skąd woda?
Skąd oddech i bicie serca głęboko, pod tsunami?

To dosięga już niemal drzew i autostrad,
więc ty podciągasz nogi, ja wstaję i przysiadam obok, na fotelu.
Oboje te nogi, pod samą brodę, a w dole tsunami, ale już z piasku.

Skąd piasek?
Skąd nagłe wyschnięcie, szczególnie teraz.
Kiedy wszystko układa się jakoś,
jakoś zaczyna do siebie pasować i myślę o tobie już co czwartą myśl.
Nie każdą co prawda pamiętam, ale tak na oko
kapie mi piasek. Się sypie.
Siedzimy więc w klepsydrach, czy jednej nawet
i oglądamy tsunami, które w tym momencie dobiega już niemal zza drzwi.
I puka donośnie.

Skąd wziąć klucz, żeby otworzyć?
Skąd zebrać do niego gęsi, czy kaczki?

Więc to tsunami rozlewa się na progu
I wzbiera. Donośnie.

A ty śniłaś mi się znów,
z mokrymi stopami.

[eka]

Tsunami to groźne, choć piękne w swojej zaborczości zjawisko. Chaos w porządku tworzy, napierając.
No... nie będę rozbierać metafor zainicjowanych snami. Wszystko co istnieje ma dwa skrajne potencjały.
Skupmy się na tym pozytywnym bardziej. Na plusach... ot, taka moja rada dla peela. Bo ze snami nie wygra.
Jak klucz dzikich kaczek czy gęsi będą powracały do miejsc gniazdowania.
Dobry wiersz.
W 3. cząstce za dużo zaimków, msz.

[Karma]

Wiesz, podobno umysł ludzki nie jest w stanie znieść wyższej obecności "na trzeźwo", więc ta manifestuje się w snach.
Podobny brak kontaktu zdarzył się tutaj.
To w gruncie rzeczy był cudny sen. Zwodniczy