Prawdopodobnie ostatnia kartka z nienapisanego pamiętnika

[Marcin Sztelak]

Wyziębione domy dygoczą
chyląc głowy ku upadkowi.
Wiatr rzeźbi powierzchnie kałuż,
w nich już na zawsze
odbite słońce. Zapowiada
ciepłą wiosnę oraz upalne lato.
Nikomu już niepotrzebne
łzy.
Wylane na drogę, którą pójdziemy,
chociaż nie bardzo wiadomo
gdzie i czy się kończy.

Żal
pustych kartek
jak i tych wypełnionych po brzegi.

[Lucile]

Gorzkie podsumowanie drogi, jaką Autor/podmiot liryczny kartek niezapisanego pamiętnika podąża. Zapowiada koniec tych kartek (drogi), chociaż dobrze wie, że - naturalną koleją rzeczy - nadejdzie wiosna, po niej lato, czyli droga wcale się nie kończy. Czy to tylko marzenia, nadzieje i optymizm zostały uwięzione w kałuży? Z wiersza wynika, że tak, bowiem pora roku (zima) spowodowała jej zamarznięcie. Utkwiły tam, ale przecież sam bohater tekstu wie, że to nie jest ich ostateczny koniec; cyklicznie i stale zmieniające się pory roku to przynależne naturze perpetuum mobile.
Może wystarczy tylko nie tracić chęci i nadziei, co wydaje się możliwe, jako że sam stwierdza – „prawdopodobnie ostatnia kartka”.

Marcinie, ja jednak czekam na kolejne niezapisane kartki, bo trafiły w moje upodobania, a ja bardzo lubię dobrze napisane wersy.
Pozdrawiam

[lczerwosz]

Pomysł znakomity z tym pamiętnikiem. Najbardziej mi trafia sen, który się nie wyśnił, jak przewidywałeś na jakiejś innej kartce pamiętnika, którego nie było. Ciekawe jest to pomieszanie czasu przeszłego i przyszłego, trybu dokonanego i zmyślonego. Ciekawe, że emocje i skojarzenia, nawet z nieliniowej, nie poukładanej historii, która nie wydarzyła się nawet, mają na nas taki sam wpływ.