Sufler w operze

[Marcin Sztelak]

Gęsta cisza – najlepsza do smarowania
czerstwych kromek, które jeszcze wczoraj
odkrajała z bochna pewna ręka babci.
I nieodzownie skreślony znak krzyża.

Może to było zanim kalendarze zbrązowiały,
gdzieś pomiędzy chylącymi się ku upadkowi
cieniami drzew. Z nich dziadek mógłby zbudować
dom lub trumnę, gdyby tylko zaszła taka potrzeba.

Jednak wygaszone światła ramp, kurz na pulpitach
nie pozwalają rozchylić powiek zapomnianym
słuchaczom zatopionym w aksamitnych objęciach
martwych foteli.

Sen albo udręka jawy – wybór, którego nie mamy,
skoro ten śpiew, za niski lub za wysoki
wprawia w drżenia wszystkie miejsca.
Od fundamentów aż po dach.

Kiedyś mówiliśmy o nich nasze, dziś czekamy
choćby na jedną frazę, ale sufler milczy.
Sprzedany wraz z całym zgiełkiem – cisza rzednie,
bezpowrotnie tracimy chwile.

Ostatnie.

[zimny grog]

na dzisiejszej scenie nie ma już spektakli w takiej scenografii. a i dzisiejsi suflerzy tamtych tekstów nie potrafią podpowiedzieć. ot tak to przemija epoka za epoką.
w dobie współczesnej wszystko staje się coraz bardziej plastikowe. wystrój ostatniej drogi i oprawa też. konkurencja w nekrobiznesie spora, to i pomyły oprawy co nic oryginalniejsze.

[niewenus]

Gęste, wymowne frazy.
Mnie to cieszy, bo te wszystkie "modne" rachityczne, poprzycinane formy odbijają mi się już niemal na granicy odruchu wymiotnego.
Dziękuję.

[zimny grog]

na granicy odruchu wymiotnego.

a vio marin, lub to re can polecam na takie przypadłości.

[Gloinnen]

Wiersz jest bardzo sprawnie napisany.

Rozczarowuje trochę puenta. Zabrakło czegoś nieoczywistego, poza płytkim frazesem.

Pozdrawiam,
Glo.