Zabawa klepsydrą

[Gloinnen]

Zabawa klepsydrą

Z milionów starości wybrałam tę jedną,
spękaną i ciemną, niby kawałek drewna,
wyrzucony przez morze.
Próbowała wrosnąć w brzeg,
nietknięty jeszcze strachem,
nie tyle przed samymi ciemnościami,
co przed ich powolnym zapadaniem,
kiedy zniżają lot, dmuchają niepokojem w oczy.

Zaniosę ją do domu, ogrzeję, wygładzę.
Będę wdychać smolny zapach skóry, z której powoli
zdejmę zmarszczki, nocne przędziwo.
Później wszystko, co wejdzie mi w dotyk,
pamięć zacznie wyjadać z ręki, szczapka po szczapce.

Z mojego czasu odsypię tyle, ile będzie trzeba,
aby ta twoja starość, niedokończona,
zdążyła jeszcze usnąć pod czułym okiem,
a nie w jednym z pustych wymyślonych pokoi
zamurowanych na zimę. Następnie
niech wiatr i ziemia czynią swoją powinność,

gdy szara godzina zacznie wypełniać nas piaskiem,
na niepoliczalne ścieżki, jeszcze nie wiem dokąd.


____________________
Glo.

[eka]

Z mojego czasu odsypię tyle, ile będzie trzeba,
aby ta twoja starość, niedokończona,
zdążyła jeszcze usnąć pod czułym okiem,

Przepiękne, Glo. Zresztą wszystko, co w linijkach, poza... tytułem. Kontrowersyjna zabawa uderza po oczach. De facto rujnuje przesłanie wiersza. A szczególnie pointę. Chyba że owo bawienie się jest takim prztyczkiem w nos śmierci
Wygram z tobą, nie przestraszę się, oddam ci się szybciej, razem z ukochanym człowiekiem rozejdę w niepoliczalne ścieżki.

Temat rzeka: starość i śmierć.
Wybrańcy bogów umierają młodo.
Zadaniem człowieka jest/powinno być odwrócenie tej prawdy.
Zresztą sztuka stara się to robić. Na różne sposoby, wiadomo jakie. Od koncepcji czasu po zalety mądrej dojrzałości.
Najważniejsze, że mentalnie można spotkać się bez stygmatu czasu.

[Marcin Sztelak]

Pogodzenie się z nieuniknionym, ale bez rezygnacji, dobrze ujęte w ramy słów.