uproszczone

[biegnąca po fali]

po co księżyc
zimne światło rozkłada na łóżku
w noc pustą z braku snów
ciebie pytam

po co czas
płynie porywistym nurtem
zabiera dni
i skronie srebrzy
ku ziemi pochyla
drzewa smagane przez wiatr
nim złamie pieszczotą ogłupi
w tańcu zgubi
a później

żal
tym większy
im większe były nadzieje
że wystarczy być
nieważne jak
byle świt
a później jakoś się potoczy

słowo do słowa
i dłoń nie trafi w próżnię
a nocą na prześcieradle i poduszce
wgłębienie jeszcze ciepłe
i sylwetka w otwartym oknie
czerwony ognik zamiast gwiazdy
i dym

po nim jak po nitce pójdę
wyuczoną trasą
pomiędzy ramiona

[eka]

Po co czas płynie? Aby życie trwało. Bez zmian, które dzięki niemu powstają, tkwilibyśmy w punkcie zero, nawet jeśli byłby to punkt absolutnej szczęśliwości, znudziłby się tak trwając bez ruchu w swej klatce.

A wiersz, Ewo, znakomity. Szacun.
Wykorzystujesz zapewne doświadczenia z podopiecznymi, którzy odchodzą.
Smutek wpisujesz w serca czytelnika.

żal
tym większy
im większe były nadzieje
że wystarczy być
nieważne jak
byle świt
a później jakoś się potoczy

Jakie to prawdziwe.
Brawo!

[biegnąca po fali]

Dziękuję, Ewo

[tabakiera]

No ale gdyby nie te nadzieję, to tylko strzelić sobie w łeb.
No przecież czasem się spełniają, czasem coś zagra, coś zaśpiewa, ktoś chociaż mały gest uczyni.

Wiersz bardzo obrazowy, wprowadza w klimat.

[biegnąca po fali]

Dziękuję, tab:)

[Alek Osiński]

No właśnie, najważniejsze są chyba dobrze postawione pytania. Pozdrawiam