Sen o kawie

[Marcin Sztelak]

Od lat ten sam zapach i smak,
tylko kubek jakby chłodniejszy,
a i ręka drżąca, zupelnie bez powodu.

Suchy trzask drobnych, czarnych jak noc,
kosteczek mielonych
w drewnianym młynku.

Gdzieś, wśród zbyt wysokich traw,
majaczył poblask ognisk,
to właśnie nad nimi, wciąż i wciąż
gotowały się te kości, obrócone w proch.

Jakiś obdarty wariat wciąż wykrzykiwał
wprost do ucha, że to nie prawda,
można go posiać i od nowa wyrośnie
człowiek, czysty jak łza.

To nie był strach,
jednak smaku goryczy w gardle
nie udało się usunąć, nawet wodą z cukrem.

[eka]

Poezja, a więc poeci jak aromatyczna kawa. Upiornie przemieleni przez los w młyneczkach zdarzeń.
Coś za coś. Tym lepiej smakujesz, im więcej cierpień doznałeś.
Świetny wiersz, super metafora.

[Mchuszmer]

Wyjątkowo mi się spodobał, mroczny i aromatyczny, z odgłosem mielenia jak zaklęciem przenoszącym w przeszłość. Tam trawa zawsze za wysoka, żeby zobaczyć całość. Prawdy intuicyjne, ale na jakimś poziomie pogodzenie zawsze niepełne.

[Alek Osiński]

"Prochem jesteś i w proch się obrócisz", ale przecież nie w sianiu strachu leży istota odrodzenia. Dobry wiersz. Pozdrawiam

[eka]

mroczny i aromatyczny,
z odgłosem mielenia jak zaklęciem
przenoszącym w przeszłość.
Tam trawa zawsze za wysoka,
żeby zobaczyć całość.

Poeta - poecie.

[Mchuszmer]

Haa, miłe! I dopiero w Twojej inkantacji te frazy wyglądają:D Cóż, widać inspirujący ten marcinowy tekst:)