eden

[tabakiera]

moja przestrzeń w watasze bardzo osobista
nie wolno jej przekraczać a przepisy RODO
kłują w oczy tych którym przyszło gnieździć się w tunelach
albo w przejściach podziemnych gdzie każdy przechodzień
mijając wbija w chodnik stukotem obcasów
czasem roznieci zapach jakiejś drogiej wody
beznamiętny i piękny jak róża z atłasu

moja przestrzeń szeroka i na tyle jasna
na ile chcę otworzyć okna ku zachodom
nie ma smrodu hałasu tylko czarne koty
mrucząc tu dokonują życia
w siódmym niebie

[Mchuszmer]

Czy robienie hałasu i tworzenie reprezentacyjnych pozorów jest warte zachodu/ów, jak ma się umoszczone społeczne gniazdko, gdzie własne zasady i regulowane wstępy, światła i innych bodźców w sam raz? Wiele zależy od usposobienia i życiowych doświadczeń, ale przytulnie brzmi opis tego miejsca, gdzie koci pech ma moc ograniczoną niskim współczynnikiem chaosu. Bardzo zgrabnie poprowadzony liryk, z mięsistym językowym tłem i rytmem:)

[tabakiera]

Dzięki, Mchuszmerze za świetny komentarz.

[Alek Osiński]

Posiadanie pewnej strefy komfortu, a co za tym idzie i prywatności, bezwzględnie cenne
aczkolwiek obarczone i wieloma niedoskonałościami i zagrożeniami
bo i siódme niebo posiada limity...Pozdrawiam

[Marcin Sztelak]

Kotom niech szczęśliwe będą wszystkie nieba, także te poniżej pierwszego. Świetny wiersz.

[tabakiera]

Alku, Marcinie, dzięki.
Alku - wszystko ma jakieś ale.

[Toyer]

Eden jeszcze - wróci na Ziemię - lecz wcześniej czeka Ziemię cierpienie - Ten kto wytrwa w Wierze - będzie godzien żyć w Edenie ponownie - bardzo dobry wiersz

[tabakiera]

Toyer, dzięki za komentarz.

[Krystyna Morawska]

Dla mnie to klęska, w której nie potrafię żyć. Okrutny jest ten eden - gratuluję wiersza i odwagi.

[tabakiera]

Coś w tym jest, Krystyno.
Dzięki.