przycinam różę

[mawo]

upalny lipiec
oblepia ciało kurzem i potem
kolce kaleczą palce
to dobrze
zapominam że tęsknota
narywa jak kość
nadżarta reumatyzmem

zawiść wszystko wie najlepiej
lubi rachunki pośpiech zacietrzewienie
odpryski odłamki

na dłoni krople krwi
tak łatwiej dotknąć letniej gorączki
i patrzeć jak ogień zjada gałęzie róż
połyka szyderców

po wszystkim
zostaje tylko gorący popiół

[tabakiera]

Popiół po wszystkim - czyli zarówno po całej akcji, jak i po różach.
Czy też po oprawcach?
Chyba tak, skoro po wszystkim.
Czy róża kalecząc broni się, czy atakuje pierwsza?
Czy piękno jest zawsze niewinne?
Przycinam różę - ograniczam jej rozwój, czy reguluję, wdrażam do panującego porządku, a ona głupia kaleczy i prowadzi do samozagłady przez zacietrzewienie?

Ech - wrócę.

[mawo]

Dziękuję, Doroto <

[eka]

Początek.
Uciszyć ból można tylko innym bólem, wtedy przestaje się ten stary odczuwać, choć na jakiś czas można wtedy uciec od tęsknoty.

Druga strofa:

zawiść wszystko wie najlepiej
lubi rachunki pośpiech zacietrzewienie
odpryski odłamki

Niezwykle celna charakterystyka istoty zawiści (niedawno miałam okazję przekonać się o takich właśnie jej fundamentach).
Brawo!

A dalej?
Doznanie bólu de facto wzmacnia, prawda?
Chociaż nas, cierpiących, i różne wartości (oraz oczywiście lożę szyderców) taki sam koniec czeka w tej akcji.
_______________

Pozdrawiam i dziękuję za mądry, bdb napisany wiersz.

[mawo]

Bardzo dziękuję

[Marcin Sztelak]

Bardzo dobry wiersz, chociaż nie jestem pewien czy na pewno następny ból pozwala zapomnieć o poprzednim, zawsze mogą się skumulować...

[Alek Osiński]

Jaka róża taki cierń jak to śpiewała Edyta Geppert. Pozdrawiam

https://www.youtube.com/watch?v=U0vB1ljGyzU