nadir

[datura]

ziemia upycha strzępki lata
między żebra między wargi
promienie łechcą podniebienie
ciało pulsuje cudzym światłem

(jeszcze chwila
i przestaniesz patrzeć w moim kierunku)

ziemia rodzi chłód
podrzuca go biednym słabym
rozdziela zimno
pomiędzy bezpańskie noce

ziemia wybija zęby
tym którzy nie gryzą
odchyla skórę
jak kotarę między nami

oddam ziemi co jej
moje ciepło
moje niespełnienie

a ty żryj

żryj ból
gryź prawdę

[eka]

Jesteś za mądra, aby cokolwiek próbować...

Wiersz jak uderzenie, na odlew.
Szacun, Dat.