Matka pokora

[Toyer]

Pokora rodzi ciszę, uśmiecha się do złego,
matka skrzywdzonego życia,
czule głaszcze troski płaczące.
Nawet gdy czas krwawi — nie zostawi blizny.
Czasem w złości rozrywana,
wybacza miłością.

Uczy, chociaż boleśnie —
życie prostuje linijką.

Bywa, że daje lanie za winy jak rodzic.
Samotna matka, bez ojca — kocha.
Sama z dzieckiem z kłopotami walczy.
Lecz gdy jej miłości się oddać —
niestraszne żadne trudy.

Kocham pokorę
jak matkę własną
Matki mam dwie —
obie mnie kochają

[eka]

życie prostuje linijką

- nareszcie

Pokora wpisuje się w bardzo konkretne działania, zachowania, skutki... może warto o nich napisać.
Mnie by na pewno zainteresowało.

[Toyer]

Pokorne dziękuję

Przyjmuję swój los z pokorą
dziękuję za każde złe i dobre słowo

za smutki płacze rozpacze
za szczęście nieszczęście

dziękuję

za uśmiechy radości
krwawe rany blizny

dziękuję

za śmiech i łzy
za gorycz słodycz

dziękuję

za ludzi dobrych i złych
przyjaznych wrogich

dziękuję

za pech i kamień w bucie
za bose stopy i bóle

dziękuję

za deszcz i słońce
za pogodę burzę

dziękuję

nie wiem co jeszcze czeka mnie
jednak już teraz za to dziękuję
czy będzie dobrze czy źle
będę pokorny jak cielę

Kiedyś coś takiego napisałem ale inaczej się czułem - zupełnie brakło mi pokory w pewnym momencie - wciąż zadaje sobie pytanie dlaczego stało się tak a nie inaczej

[eka]

Całkiem, całkiem... ekstremalne stany kuszą, ale okaleczają. Wielkie szczęście i straszna rozpacz wyrzucają z torów. Trzeba łapać balans po nich.
Cieszyć się smakiem miodu i posprzątaniem łazienki, krok po kroczku.
Nic mądrzejszego nie powiem.

Do napisania, Toyer.

[Toyer]

Dziękuję za popisanie