karolina

[Lejb Witoszyn]

w rodzinie była ostatnią na którą spojrzeli
święci pojawiła się w 1999 roku jako chora
psychicznie dwunastolatka pisząca pamiętnik

kiedy miała szesnaście lat filmowałem jak
wyciąga gumę z majtek i zbiera sobie przed
lustrem włosy w długi emocjonalny kitek

w hotelu miracle zdejmuje ze ściany suszarkę
i dwa razy uruchamia ekspres do kawy potem
wychodzi do lekarza bierze ołówek i pisze

na drzwiach closed wyraźnie mówi do portiera
że nie wróci już na noc bo lekarz ma edytor
tekstu na tym kończy się scena w budynku

karolina przechodzi przed napisem don't walk
uśmiecha się macha ręką w kadrze widać też
psa i smutnego mężczyznę który patrzy na bose

łapy psa karolina powoli przechodzi coś mówi
do mężczyzny który wyciąga rękę próbując
złapać ją za śmieszny kitek wtedy powietrze
pęka jak grafit w źle zatemperowanym ołówku

[eka]

w rodzinie była ostatnią na którą spojrzeli
święci pojawiła się w 1999 roku jako chora

Podkreślenie msz psuje wers 2.
A przecież to bardzo ważne słowo, ustawowe z punktu oceny podmiotu.

Podoba mi się porządek formy w Twoich wierszach. Jest świadectwem troski o wiersz i percepcję czytelnika.

Podmiot jako autor etiudy filmowej. O Karolinie mówią tylko pozornie suche kadry, ale każdy celnie przedstawia jej osobowość. Jej wolność.

wtedy powietrze
pęka jak grafit w źle zatemperowanym ołówku

Znaczenie niezwykle celnej pointy (powietrze pęka) potęguje efekt dźwiękowy.
______________________________
Zachwalę Cię na śmierć:)
Pozdrawiam.

[Marcin Sztelak]

No i jak tak można??? Pisać tak świetne wiersze... ech, gdzie jesteś moja muzo??? Gdzie... A święci mi odpowiadają, choćby z uwagę na bardzo dobrą przerzutnie.

Pozdrawiam.