***(Jutro zwłoki białego papieru...)

[Grafoman]

***(Jutro zwłoki białego papieru...)

Jutro zwłoki białego papieru
jak mewa obrosną niebem,
a gołąb na dźwigarach wiaty
zastuka skrzydłem i odleci.

Tymczasem w letniej kuchni
para na mlecznych szybach.
W dali kurzy się z kotar
ciemniejącego lasku.

[biegnąca po fali]

No i pięknie. Szkoda, że tak mało. Fragment wyrwany jakby z większegp kontekstu, ale w sumie chyba właśnie na tym polega jego urok, że taki malutki i można go dopasować do czego dusza zapragnie:)

[Lucile]

Grafomanie,
masz indywidualną, bardzo oryginalną - tylko Twoją kolekcję środków stylistycznych - a przede wszystkim metafor. Prawie nie do podrobienia.
I to jest duży plus Twoich wierszy.
Chociaż, chociaż... zawsze znajdzie się jakieś "ale" u uważnego, lub marudnego (niepotrzebne skreślić) czytelnika.
Szczerze mówiąc mnie rażą, i wybacz - nieco śmieszą - te

zwłoki białego papieru

Reszta

Pozdrawiam
L

[eka]

W dali kurzy się z kotar
ciemniejącego lasku.

Ujęło i trzyma. Znakomicie złożony obraz metaforą. zazdroszczę.
Mewa wysoko obrosła niebem - też.
Porównanie metaforyczne zamknięte w dwóch pierwszych wersach czytam jak nienapisany wiersz, biel kartki, która jutro wzleci wraz z podmiotem i obrośnie niebem. Kluczowe słowo: zwłoki każe zobaczyć ostateczność. Poeta i papier to przecież jednia.
Gołąb (dusza) jeszcze dotknie miejsca czekania i odjazdu, by za moment zniknąć.
To jutro.

Dziś zamglenie, nadchodzi kurz.

[Nula.Mychaan]

Wow, klimatycznie, obrazowo, a metafory piękne, że tylko pozazdrościć

[prawie kobieta]

Gołąb nie może chyba zastukać skrzydłem, bo to piórka i mięciutkie są. No chyba że zwinie skrzydło w pięść, ale to już inna bajka.

[tetu]

Dla mnie Grafomanie dwa pierwsze i dwa ostatnie wersy.
Calość ma taki trochę wzniosły, patetyczny charakter.
Ale nastrój oddałeś, pozdrawiam.

[eka]

Jak ja Ci zazdroszczę... świetny wiersz.

[Grafoman]

Dziękuję za wszystkie wasze komentarze.