Bujam rują

[alchemik]

Trwam we wszystkich lusterkach.
Bo tak, wszak, mi się nie podoba.
Skręt kiszek w prawo.
Wolę inne rzyganie.
Vortex plus na północ.

Zabawiam się dziwkami.
Wiem, że ich nie ma w tym świecie,
ale musiałbym odkręcić jelita,
żeby was o tym przekonać.
W zwierciadle było takie ciało,
a teraz, ciao, miałbym rzec?

Nakręcam na wrzeciono,
a resztę na krosna, tworząc portret.
Proszę!
Bądź proszę!
Ze względu na moją sterczącą
ochotę.
Trochę!

[tabakiera]

Być może to nowy kierunek Twojej poezji, Alchemiku, ale bez względu na to, co chciałeś zmeteforyzować, tekst zaliczam do kategorii - obleśne.
Kilka już takich było, więc jednak nie nowy.

[bonkreta]

A ja, Jurek jakoś nie potrafie tego tekstu pojąć
Co też autor chciał przezeń wyrazić i przekazać pt. czytelnikowi, to dla mnie zagadka.

[alchemik]

Autor się bawi.
Używa narzędzi. Może w nieodpowiedni sposób. Autor stara się nie zasnąć w gipsowym odlewie, tak jak pozostali.
Autor jest poetyckim Łobuzem.
Alchemikiem

[alchemik]

I, Dorotko, źle odczytałaś metafory.
Autor drwi z obleśności, którą spotyka na każdym kroku.
Chce mu się rzygać i dostaje biegunki, choćby od stronek, na które zostaje przekierowany, kiedy chce sobie włączyć jakiś spokojny film w internecie.
Ale, oczywiście, jest człowiekiem, nie tylko poetą o wyostrzonej intuicji i poczuciu piękna.