klucz

[sapere]

zawsze
kiedy wkładam klucz
do twojej wyobraźni
mam nadzieję
znaleźć tam siebie

ostatnio okazało się
że to drzwi na strych
w zakurzonych
skrzyniach znalazłem
dawne wiersze

powiedziałaś
że to dla mnie
przeczytałem
znalazłem jego

więcej tam nie pójdę
wyrzucam klucz
przez okno

[AS...]

właściwie nigdy tego nie robię
ale dzisiaj wyjątkowo zacytuję własny tekst:

wokół prawdy krążysz miesiącami
wokół prawdy krążysz latami
tysiące razy przechodzisz obok niej
aż nagle
ukąsi cię jak jadowita żmija

to na pocieszenie dla peela;

nie wiem, czy sobie życzysz uwag
ale zaryzykuję:
zacznę od zalet:
1) nie stosujesz ohydnych metafor dopełniaczowych
2) starasz się o jasny i prosty przekaz
wady:
1) w ogóle nie stosujesz metafor, co powoduje, że wiersz staje się prozą; popatrz:
Zawsze kiedy wkładam klucz do twojej wyobraźni mam nadzieję znaleźć tam siebie. Ostatnio okazało się,
że to drzwi na strych. W zakurzonych skrzyniach znalazłem dawne wiersze.
Powiedziałaś, że to dla mnie. Przeczytałem. Znalazłem jego. Więcej tam nie pójdę.
Wyrzucam klucz przez okno.
2) przegadujesz i to bardzo;
to o czym piszesz najzwięźlej wyraził Słowacki:
duchowi memu dała w pysk i poszła
prawda, że krócej i dobitniej?

dużo pracy przed Tobą, ale głowa do góry;
pozdrowienia

[marengo]

Opowieść pełna rozczarowania, bo czyż można wierzyć kobiecie, szczególnie, gdy piękna i inteligentna?
Można czasami wierzyć, gdy miłości nie potrzebna uroda i umysł. Czasami seks przywiązuje kobietę na wieki, tym bardziej, gdy znajdzie się tylko jeden, który bez problemu posyła ją w... podniebne loty, chociaż wiadomo, że seksem zawiaduje głowa, ale pewności nie ma.
Co do dopełniaczówek, to pisanie, że są ohydne, przerasta znacznie ich problematyczną szkodliwość, bo mimo że nie są w modzie, to są dyskredytowane trendami i nieuzasadnioną nagonką autorów wierszy białych. Czasami tak zawile białych, że do zrozumienia sam autor potrzebuje… "tłumacza".
Owszem, nieco przegadany spacer po strychu. Strych, to idealne miejsce dla samobójców, ale jakoś się obeszło i dobrze, "bo tego kwiatu, to pół światu".

[lczerwosz]

Tak, wyrzucasz klucz, ale czy wyczyściłeś skrzynie. On tam zostanie. Jeszcze pewnie zdążyłeś zamknąć strych na klucz. Działanie co najmniej nieroztropne.
Skróciłbyś tekst, za wiele słów na tę treść.

[sapere]

Dziękuję za zainteresowanie i porady.
Mam chyba problem z syntezą. Teraz będę się kurczył. Mam nadzieję, że nie zniknę za szybko.

[eka]

zawsze
kiedy wkładam klucz do twojej wyobraźni
mam nadzieję znaleźć tam siebie

ostatnio
okazało się że to solidne drzwi na strych
a w zakurzonych skrzyniach leżą
oryginały wierszy


mówiłaś
że piszesz je o mnie i dla mnie lecz czytając
znalazłem w nich innego mężczyznę

więcej tam nie pójdę
wyrzucam klucz

___________
Tak się trochę pobawiłam wersyfikacją, bo paragonowe, wąskie wersy powoli odchodzą do lamusa poetyki:) A wierszowana proza zyskuje uznanie.
Nie zgadzam się z poprzednikiem, że nie ma tu metafory. Cały wiersz jest metaforą. I klucz, i strych, i skrzynie, i wyrzucanie klucza.
Całkiem nieźle napisane.
Pozdrawiam:)

[sapere]

Eka, dziękuję za dostrzeżenie metafory. Jak piszesz, można byłoby ten wiersz nawet rozwinąć, a nie skracać. Wreszcie inna interpretacja

[szczepantrzeszcz]

Gdyby nie imperatyw zwięzłości, Twój wiersz mógłby być powolny, jak Lagavulin, a tak, smakuje jak Ardbeg... rzecz gustu. Szczerze mówiąc, zabrakło Szczepanowi jakiejś paskudnej dopełniaczówki.

Marzenia, te najbardziej skryte, które umieszczamy na strychach poezji, zawsze będą dla odbiorcy zaskoczeniem, niekoniecznie zaskoczeniem miłym. Wyrzucenie klucza zdaje mi się czynem pochopnym.

[sapere]

Szczepanie, dopełnióweczka pojawi się zapewne jeszcze kiedyś.

[szczepantrzeszcz]

więcej tam nie pójdę

Mimo wszystko spróbuj się wybrać po raz drugi.