świąteczna codzienność

[marengo]

na wskroś przenika nadmiarem
na wznak zwiastuje czekanie
na odlew musi poprosić
na przestrzał kara i znamię

na powrót rozkłada nogi
i usta rozdziawia żarłocznie
nie prosi nie zrzędzi wyznaniem
i nawet zdychać nie może

wolno nie umie krwawić
i bólem się żywi od rana
nadstawia radość w podzięce
i głośno tęskni za łzami

krzyż poprawia na plecach
i nawet nie czeka końca
cóż więcej potrzeba kobiecie
gdy noc batoży a dzień chłosta

[Marcin Sztelak]

I było dobrze do puenty, bo moim zdaniem ta zbyt na wprost, odbiera siłę tekstowi.

Pozdrawiam.