Szczur

[Agnieszka R.]

w dzieciństwie napisałam opowiadanie
z dreszczykiem bez zakończenia
niestety porwał je wiatr
później wyhodowałam szczura
karmiłam starym mięsem
nawet się nie zorientowałam
jak szybko osiągnął spore rozmiary
usiadł na plecach i naruszył skórę
chciał dostać się do mojej głowy!
intensywnie atakował gdy brałam regularnie leki
atakował gdy nie chciałam pić alkoholu
gdy wychodziłam z domu -
śledził na każdym kroku
uwieczniając w pamięci najmniejsze potknięcia
dworu najbardziej nie mógł przeżyć
bo widziałam uśmiechniętych ludzi
niepełnosprawnych którym inni podawali dłoń
bezsilne drzewa - odradzające się wiosną
w końcu szczur nie wytrzymał i przejrzał śmieci
w workach znalazł kilka moich samobójstw
a ja odkryłam zakończenie opowiadania z dzieciństwa

[Marcin Sztelak]

Psychodeliczno - traumatyczne, może nawet terapeutyczny tekst, widziałbym go chętniej jako prozę poetycką.

Pozdrawiam.

[Gloinnen]

Może wyszłoby coś z tego, gdyby język utworu był precyzyjniejszy i prostszy. Trudno jest skoncentrować się na treści i rzeczywiście ją odczuć, kiedy zapis jest męcząco nieporadny.
Sugestia pierwsza: skrócić tekst o połowę. Wtedy trzeba skupić się na tym, co najważniejsze, na doborze słów i obrazowaniu. Tak, aby z historyjki wyszedł prawdziwy wiersz.

Pozdrawiam,

Glo.

[Agnieszka R.]

Marcin tak to terapeutyczny twór, walczę z demonami. Gloinnen nieporadny język? Gdzie? Że ma być prostszy język? No przepraszam Cię ten tekst kipi dosłownością.
Dzięki Wam za słowa ślad pod tym wierszem. Pozdrawiam:)