corpus delicti

[bonkreta]

jest we mnie astralność i zwykły pragmatyzm.
w dłoni - patrz - trzymam igłę, na stopach mam szpilki.
w ucho celuje wielbłąd; ja przemycam myśli
i śnią mi się czasami sny niewiarygodne.
po nich wiem już, że będzie, albo że się skończy
(.........)

nie proś mnie o dowody, bo nie jesteś sędzią,
a ja zaprzysiężoną ani myślę bywać.
ślepemu nie pokażę nad ogrodem słońca,
a on za to mnie przecież nie może obwinić,
jak głuchy, który dźwięków usłyszeć nie zdoła.

obaj oni niezdatni do odbioru wrażeń
zmysłowych, niedostępnych dla ich wersji świata,
nie przeczą, że są dźwięki, światła i kolory.

więc nie mów mi, w co mam wierzyć,
a w co powątpiewać
na wzór;
na domniemanie
lub na bolka oko.



.

[lczerwosz]

w czterech ścianach zamykam
nieistniejące wspomnienia
przeżywane przez domniemanie
te najciekawsze wieszam

na krawędzi snów

[bonkreta]

Ładnie, Leszku...

[alchemik]

Idealna pierwsza zwrotka.
Metafora, której potrzeba jeszcze tylko diabłów na czubkach Twoich szpilek.

Pozostałe to świetne następstwo mówiące o zgrubnych śladach Donikąd. Do pełnego świata.
Bo, żeby trafić do czyjejś duszy, należy ją dzielić.

Piękny, metafizyczny wiersz.
I nawet zakończenie, figlarne, podoba mi się jako klamra.

Pozdrawiam
z Nowym Rokiem

Jurek

[bonkreta]

Dzięki, Jurek, za ciekawą interpretację.


A na Nowy Rok, przede wszystkim zdrowia. A reszta to pikuś