Zimowy krajobraz

[mawo]

W Wenecji nalegałaś na spotkanie,
a ja na śmierć, lubię obracać ją w palcach
i rozbierać z tych wszystkich wzruszeń
i wstrząsów. Ale dlaczego w Wenecji,
a nie w Krośnie albo Jaśle? Tam się stają moje noce i dni.
Od zawsze pociąga mnie melodia tych miejsc:
Samoklęski, Osieczki, Łężyny, Kąty.
Wytrzymaj ze mną nad Jasiołką czy Ropą,
dam ci tyle strachu, ile zechcesz przyjąć,
będę dotykać twojej skóry bladej jak płótno
i długich wersów. Powoli zacznie nas ubywać,
tylko nakastliki spuchną, a ziemia ograbi
ze świętych obrazów. Stare drzewa rosną na tym,
co umarło, dotykając konarami nieba.

Widzisz, ten luty jest jak pożegnanie,
od wczoraj ślepy i mroźny,
to, czego ze mnie nie weźmiesz,
zostanie w bukowym lesie albo wierszu.

W drewnianej chacie pojawią się
czarny od węgla dziadek, Marcin organista,
wiotkie ciotki, które nie umiały oprzeć się miłości,
teraz ich włosy oplatają kamienie Promnic i Wisłoki,
żylaste babki, a z nimi strach przed kołymskim głodem
pomieszany z lutowym postem

i słowa zapisane w księdze, które nikogo nie zbawią.

[Hosanna]

człowiek to kreator

jedni chcą kreować same happy-endy i walczą o ich nierealną realność czasem wręcz na życie i śmierć
inni wolą dramaty dla ich soczystości nie ufając wcale lub prawie wcale happyendom
inni kreują złudzenia przekonani że to najwartościowsze co mogą dać i dostać

mężczyźni statystycznie wolą przy tym wyjść na drania niż ofiarę a kobiety odwrotnie wolą żeby on był tym draniem a ona niewinna ofiarą

czy śmierć miłości zadana w Wenecji byłaby inna niż w Omławce

raczej krotność wydarzenia niż miejsce ma znaczenie
jak z choinką i prezentami

kreator obraca w palcach drania (uff na szczęście nie ofiary ... byle tylko być zwycięzca a wiadomo że ten kto pierwszy ... ) decyzje
on wie
może nawet litościwie patrzy ma swoje ofiary nalegające na spotkanie
(jak dobrze że sa ofiary ... wszyscy graja według reguł które rozpoznali i tak będą do ukichanej śmierci sie bawić
wszystko co jest bodźcem do życia warte jest wiersza

[Alek Osiński]

Jak ja lubię słowo nakastlik. Bardzo dobry wiersz jak dla mnie. Wręcz unikat.
Chociaż po prawdzie to raczej nie stare drzewa najbardziej rosną na tym co umarło
ale młode. Brawo.