Dla jasności

[Alek Osiński]

Na wszelki wypadek przestałem pisać o miłości.
Wszędzie ma wtyki i nie mógłbym zapewnić
bezpieczeństwa bazgrołom, wyznaniom kurzych
pazurów, ani grawerom na kamieniach.

W nocy słyszałem jak w pokoju obok żona
przetrząsa papiery i obudził się we mnie lew.
Zaryczałem na domowe koty i pochowały
się po kątach, sycząc - czas już jechać, uciec

jak najdalej od samotni i kobiety, która piecze
na blasze placki, wcierając w łydki cienie
polany. Aż wierzyć się nie chce ile palących
spraw, ile ogni gorzknieje pod sercem.

Starcy z ławry nigdy nie zdołają zrozumieć
zadrżą jedynie, kiedy gorąca para dotrze
do ich rąk. We wszystkich kotłach wrze krew
a głodni nawiercają drewno krzyża

zaostrzonymi łyżkami, byle zagłuszyć
coraz groźniejszy szelest papieru
miłość, której udało się ostatnim oddechem
spopielić rogi trzymanej w ręku kartki.

[tabakiera]

Muszę Ci napisać, Alku, że wiersz robi wrażenie.
Bo czymże są bazgroły wobec prawdziwej miłości?
A ileż w wyznaniach grafomanii?
A ona cierpliwa jest, łaskawa jest.
Albo niecierpliwa i niełaskawa.
Jakże czasem chce się uciec od codzienności,
a przecież bycie w codzienności to też miłość.
I może te placki istotne, choć się przegryzły.
I na polanę by się chciało, na wrzosowisko (jak pisał Ed).
Głodni bywają zazdrośni i niecierpliwi.
Dla (w zasadzie z) miłości podobno Ktoś dał się im ukrzyżować, przecież.
A iluż do dziś targa krzyż i nijak go zrzucić, bo miłość bywa szalona, spocona i zwyczajnie - głupia.
Niejedna kartka i niejeden koment się przy niej spali.
Ze wstydu, że jest cymbałem brzmiącym.

Świetny wiersz.

[bonkreta]

Ależ wiersz!
Bardzo mi się, Alku!:)

[biegnąca po fali]

Jest się od kogo uczyć. Ogromny talent i dojrzałość - to jest to czym porywasz swoich czytelników. Oby więcej takich wierszy. I autorów:)

[eka]

Nigdy nie wiem, na ile poważnie piszesz swoje liryki o miłości.
Tu jest mega powaga: ławry, kotły z krwią, drewno krzyża... i drwinka. Lęk podmiotu, absurdalne, mega niemożności zagłuszenia szelestu papieru trącą ironią podmiotu wobec samego siebie. Te rogi... : )
Motywem nadrzędnym jest lęk, wręcz paniczny przed awanturą żony z powodu ewentualności odkrycia potajemnej miłości męża.
Biedny on. No ale się udało, żona rogów nie poczuje.
Tak mi się odczytało.

Bardzo mi się wiersz podoba, szczególnie 1. strofa niezwykle pomysłowa:)

[Alek Osiński]

Nigdy nie wiem, na ile poważnie piszesz swoje liryki o miłości.

No, ja zawsze piszę śmiertelnie poważnie. Co nie znaczy oczywiście, że wszystko
da się na poważnie traktować. Co też trzeba przecież wziąć pod uwagę.

Dzięki piękne Wszystkim za bardzo ciekawe i inspirujące komentarze : )

[Marcin Sztelak]

Świetny wiersz, o miłości także.

Pozdrawiam.

[Alek Osiński]

Dzięki, Marcinie. Pozdrawiam.

[em_]

Chciałabym wybrać jakiś fragment,
ale nie potrafię...
Kolejny raz pokazałeś swoje dobre pióro

[Alek Osiński]

Dzięki : )