przeźroczysta

Wiadomość

bonkreta · #1 Post autor: **bonkreta** » 11 lut 2019, 11:02

widać w niej wersobieg
zbudowany z drwinek
melancholicytów
ze współczulnych ciałek
splątanych według wzoru
po tysięczną puentę

kiedy drżą jej palce
nad każdym wielokropkiem
wpisanym w genotyp

jej tylko
zupełnie nie widać

.

#2 Post autor: **tabakiera** » 11 lut 2019, 19:58

Mój Boże, taka skromna, empatyczna, nadwrażliwa wierszopłódka.
Albo Poetka, kto wie?

https://zalajkowane.pl/przezroczyste-zwierzeta/

bonkreta · #3 Post autor: **bonkreta** » 11 lut 2019, 20:26

tabakiera pisze: ↑
11 lut 2019, 19:58
Mój Boże, taka skromna, empatyczna, nadwrażliwa wierszopłódka.

... jako i wszystkie inne w sieci motylki

Pozdr.

#4 Post autor: **eka** » 12 lut 2019, 22:27

Wielokropek w genotypie, ładne. Mocno... sugeruje niedopowiedzenia w pisaniu:) Czyli lęk albo liczenie na domyślność innych.
Z wiersza wynika, że podmiot liryczny ma możliwość porównania w realu osobowości bohaterki z lirycznymi wersobiegami (efektowny neologizm!), w których jej de facto nie ma.
Czyli poetka skryta, ceniąca prywatność i lękająca się odbioru tekstów.
Częste przypadki, tych odważnych w pisaniu o sobie, o prawdzie (jakże często trudnej do podzielenia z czytelnikiem) jest znacznie mniej.
Interesujący wiersz:)

bonkreta · #5 Post autor: **bonkreta** » 14 lut 2019, 10:30

eka pisze: ↑
12 lut 2019, 22:27
Czyli poetka skryta, ceniąca prywatność i lękająca się odbioru tekstów.

albo zwolenniczka pustych pól, pozwalająca dopisywać odczytelnicze wersje

eka pisze: ↑
12 lut 2019, 22:27
Częste przypadki, tych odważnych w pisaniu o sobie, o prawdzie (jakże często trudnej do podzielenia z czytelnikiem) jest znacznie mniej.

bo dla czytelnika ważniejsze co znajdzie swojego w cudzym tekście, niż to co nosi w sobie autor tekstu.
Dlatego "jej zupełnie nie widać", choć istnieje, z całym swoim "bagażem".

Dzięki, Eka.

#6 Post autor: **eka** » 14 lut 2019, 16:31

bonkreta pisze: ↑
14 lut 2019, 10:30
albo zwolenniczka pustych pól, pozwalająca dopisywać odczytelnicze wersje

- też tak może być, ale czemu podmiot liryczny nie uwzględnił takiej opcji, sugerując zupełny brak poetki w jej tekstach?

bonkreta pisze: ↑
14 lut 2019, 10:30
dla czytelnika ważniejsze co znajdzie swojego w cudzym tekście, niż to co nosi w sobie autor tekstu.
Dlatego "jej zupełnie nie widać", choć istnieje, z całym swoim "bagażem".

Aha, czyli pisze tak uniwersalnie, że każdy czytelnik odnajduje siebie. A ona? Taka wyautowana z cech kochanej ludzkości? Bo jeśli jej nie widać... ; )

bonkreta · #7 Post autor: **bonkreta** » 14 lut 2019, 16:44

eka pisze: ↑
14 lut 2019, 16:31
zupełny brak poetki w jej tekstach?

Jest w tekstach. Ale niewidoczna, schowana.

eka pisze: ↑
14 lut 2019, 16:31
pisze tak uniwersalnie, że każdy czytelnik odnajduje siebie.

Niekoniecznie uniwersalnie, raczej może nie dopowiada i pieści wielokropki, te, które czytelnik sam sobie czymś zapełni - z siebie, ze swojego oglądu rzeczywistości. Odkryje własną płaszczyznę

I z całą pewnością nie "każdy".

#8 Post autor: **eka** » 14 lut 2019, 16:53

Taa:)
Wielokropki wdzięczny znak do pieszczenia. Pod wpływem doznań mogą rozwinąć się w ciąg nieskończony (odmiana 3,14) i już nic, zupełnie nic z Poetki się nie odnajdzie w brakującym słowie.
O matko - leń nie Poetka! Ładnie to tak zrzucać całą robotę na czytelników?!;)

bonkreta · #9 Post autor: **bonkreta** » 14 lut 2019, 17:00

eka pisze: ↑
14 lut 2019, 16:53
Ładnie to tak zrzucać całą robotę na czytelników?!;)

Tak

Alek Osiński · #10 Post autor: **Alek Osiński** » 15 lut 2019, 16:17

Ano, niektórzy uważają, że faktycznie tak jest. Człek zatracając się w tym co robi
sam zanika. Może i do przeźroczystości, a może dla większej przejrzystości genotypu.
Dobre : )