astrafobia

[tabakiera]

rozdarły się chmury
nad rzeką
i szumem grzmią w uszach
jak echo
zapada się kropla
po kropli
i rośnie i wzbiera
powoli
gdzieś cyka
ktoś tyka
w coś mierzy
niechybna jest jasność
by przeżyć
zamierasz zastygasz
i czekasz

a życie piorunem
ucieka

[eka]

: ) tytuł mówi wszystko, wersy w charakterystycznej Dorociej ironii przekonują w poincie do patrzenia dookoła siebie a nawet niżej, nie odwrotnie.
Ot, fajny wierszyk, Tab w carpe diem, bo kiedyś go zabraknie.

Kawa z Ziemi:)

[tabakiera]

Cóż, Ewo.
Nie wszystko dziełem, co się tworzy.
Kosmiczna kawa.

Dzięki.

[Hosanna]

bardziej niż zabawa słowem (choć też według mnie udana) podoba mi sie ten powrót do pierwotnego lęku

my teraz włączamy telewizor i komputer i wszystko przezywamy wirtualnie
nie straszne nam pioruny, kosmici , zwyrodnialcy
wszystko za szybą

a ten wiersz jest wyjściem poza szybę
na dodatek jest spotkaniem z przodkami z przyrodą i mocą która choć kiedyś przyczyniła sie do powstania życia - może je bardzo szybko zabrać

[tabakiera]

Dzięki za bardzo ciekawe przemyślenie, Hosanno.

[eka]

Cóż, Ewo.
Nie wszystko dziełem, co się tworzy.
Kosmiczna kawa.

Dzięki.

WOW, nie chciałam, abyś tak odebrała. To bardzo udany wiersz, nazwany wierszykiem, bo znając Ciebie już tyle lat, uśmiechnęłam się do wciąż artykułowanego przekonania o wyższości materialnego, niemetafizycznego, zdroworozsądkowego patrzenia na życie. A że w "astrafobii" jest kapitalny rytm, super obraz z pojawieniem się błyskawicy, grzmotu, drogi do Ziemi - nie napisałam. Mea culpa.
Naprawdę bardzo mi się ten wiersz podoba.

[tabakiera]

Ewo, dzięki za doprecyzowanie.
To miłe, że się jednak podoba.
Gdyby się nie podobał, przecież nie miałabym żalu.

Ot. wytwór jeden z wielu.
Nie napracowałam się przy nim zbytnio, sam się mi ułożył nad Wisłą.

[Marcin Sztelak]

Ucieka piorunem, a czasami nawet chyłkiem. I jak z reguły nie przepadam za tego typu wierszami, w wypadku tego utworu jestem na tak.

[tabakiera]

Marcinie, miło to czytać, dzięki.

[eka]

Nie napracowałam się przy nim zbytnio, sam się mi ułożył nad Wisłą.

Wisła... Czarodziejka.
Masz ogromne doświadczenie w pisaniu, więc rytm niemal sam Ci wchodzi w wersy. Pozazdrościć.
Pozdrawiam:)