Dowódcy

[Toyer]

Szanowny weteranie smutku
mianuję cię generałem mojego życia
wolałbym mianować nim kaprala szczęście
lecz z małym doświadczeniem słaby z niego strateg

nikt tak jak ty smutku nie potrafi dowodzić łzami
słuchają cię i szanują pójdą za tobą w każdy bój
potrafisz je motywować by leciały w samobójczą walkę
okrzykiem bojowym dodajesz im sił

całe dywizje brygady i pułki
ryczą na polach bitew
doświadczeni odważni
wyposażeni w nowoczesną broń

a ty kapralu dowodzisz tylko małym plutonem
do tego nieposłuszni żołnierze tchórze
w ciszy bez honoru
poddają się bez walki

[eka]

Weteran smutku i kapral szczęście - ich armie. Pomysł fajny, wykonanie bardziej narracyjne niż liryczne. Wydaje mi się, że tekst zyskałby w wersji prozatorskiej.
Pozdrawiam:)