kamienie i kasztany

[lczerwosz]

jeszcze drżą płomienie
choć coraz częściej mówisz o jesieni
kasztanom dajesz dłonie
będą zbierać srebro w parkach<--świetnie narysowana scena, mamy wrodzone pozytywne odczucia w stosunku do kasztanów, może nie trzeba ich ozdabiać srebrem, bo powstaje wątpliwość, czy adekwatnie, może lepiej będą zbierać złoto/kryształy w parkach, a może będą zbierać szczęście w parkach . Choć szczęście to już kawa na ławę. Niemniej rozumiem, że trzeba dowartościować i to jednoznacznie, aby były zrąb do dalszej części

na ławkach namalują serca
malutkie bo ludzie nie potrafią kochać
jedynie romantykom obca jest logika<-- tu się zawahałem, może odwrotnie, to oni malują serca, malutkie bo się trochę jednak wstydzą
wierzą że księżyc tylko po to świeci
by torować gwiazdom drogę do domu<--to świetne

dlatego na chodnikach tańczą latarnie<--taniec szczęścia, upojenia
zmęczone cieniem się kładą
zasypiają wśród liści
<--i tu jest brak zrównoważenia, cały wiersz kładzie nacisk na kasztany, jest w tym szczęście, radość. Z negatywów, to tylko zmęczenie, czyli nic w tym jeszcze złego. Zasypianie latarni, ludzki zwyczaj lub po prostu normalność. Kłaść się cieniem - może tu jakaś zła nuta, dobre nawiązanie do światła latarni. Ale nie tragedia.

ktoś trafił kamieniem w endorfiny<--nie wszyscy wiedzą, że to hormon szczęścia. Uderzenie kamieniem w tzw. ośrodek przyjemności kończy nastrój, jak strzał, zamknięcie wieka trumny lub klapy fortepianu w trakcie pięknego koncertu. Dopowiadam przesadnie bo wiersz zrozumiałem, poczułem. Ale czegoś w tekście mi "technicznie" brakuje. Jakiegoś podkreślenia. Odwrotnie, jak było z tym srebrem, bez którego by można się obyć. To i tu dodaj jedno zdanie

[Marcin Sztelak]

Ciekawa, jesienna impresja.

Pozdrawiam.