ewangelia radości

[marta zoja]

złożone ręce rozkładam
w oczekiwaniu
na drugiego człowieka
wyszłam na miasto spotkać Boga

jesteś ubogi ale nie duchem
masz światło
które przebija przez zbiór
niepotrzebnych rzeczy

stopy zmarznięte od pokoleń
świadczą o odwadze
pozostawienia wszystkich
i wszystkiego bez pretensji

pamiętaj
najpierw musisz mieć
pieniądze na chleb
później na wino
powiedział do mnie

bezdomny

[marta zoja]

złożone ręce rozkładam
w oczekiwaniu
na drugiego człowieka
wyszłam na miasto spotkać Boga

jesteś ubogi ale nie duchem
masz światło
które przebija przez zbiór
niepotrzebnych rzeczy

stopy zmarznięte od pokoleń
świadczą o odwadze
pozostawienia wszystkich
i wszystkiego bez pretensji

pamiętaj
najpierw musisz mieć
pieniądze na chleb
później na wino
powiedział do mnie

bezdomny

[lczerwosz]

pamiętaj
najpierw musisz mieć
pieniądze na chleb
później na wino
powiedział do mnie

bezdomny

wiesz, to jest świetny fragment, zasługuje aby zaprezentować go jako osobny wiersz.

złożone ręce rozkładam
w oczekiwaniu
na drugiego człowieka
wyszłam na miasto spotkać Boga

to jest banalne, polega w istocie na przypisaniu człowieka do Boga albo odwrotnie.

jesteś ubogi ale nie duchem
masz światło
które przebija przez zbiór
niepotrzebnych rzeczy

pierwsza linijka do niczego, banał, trzy kolejne ciekawe, zestawiasz nadprzyrodzone światło wewnętrzne z przyziemnością i właśnie banałem, ale tym razem nie literackim, tylko w sensie prozy życia. Wychodzi ciekawe zestawienie.

stopy zmarznięte od pokoleń
świadczą o odwadze
pozostawienia wszystkich
i wszystkiego bez pretensji

nie rozumiem kto miałby mieć pretensje. Sam początek jest dobry, sugeruje zmazłość nóg posągów przedstawiających Chrystusa. Zabieg jakby figura zkarżyła się, że jej założyli aureolę z LEDów.
pozdrawiam

[Alek Osiński]

pamiętaj
najpierw musisz mieć
pieniądze na chleb
później na wino

Tak Marto, chleb i wino w zupełności wystarczą do życia.
No może jeszcze dobre słowo...

Pozdrawiam : )

[Marcin Sztelak]

Chyba odpuściłbym tego bezdomnego w puencie, bez niego wychodzi ciekawe niedomówienie...

Pozdrawiam.

[marta zoja]

Jak to w życiu zdarzenie autentyczne, historia spotkania jednego człowieka z drugim. Ja żyjąca w poczuciu komfortu i niezależności wychodzę na ulicę, dzielić się chlebem i dobrym słowem. Szukam osoby, której mogę ofiarować swój czas. Nawet mnie to trochę irytuje, idę do kawiarni, pełno ludzi, dobra herbata i nic, nie ma nikogo z kim mogłabym zamienić słowo i nawiązać jakikolwiek kontakt. Nikt ode mnie nic nie potrzebuje, zanurzony w swoim świecie. Idę dalej zachwycam się wystającym gzymsem w starej kamienicy, a tu na ławce mości swoje legowisko bezdomny. Od początku, bije jakieś światło od niego, jedno- dzień dobry i zaczęło się dziać. Opowiadana przez niego historia życia nie nuży daje radość. Zostawił wszystko co ma, dom, pieniądze, bez pretensji i zamieszkał na ulicy. Jest tam od dwóch lat, żyje z emerytury, chodzi na dworzec, gdzie ma swoich przyjaciół bezdomnych i uczy ich życia. Najpierw musisz mieć pieniądze na chleb, później na wino taka jest jego maksyma. Prostota życia, na co dzień. Dziękuję wszystkim za komentarze, pozdrawiam mz.

[januszek]

jesteś ubogi ale nie duchem
masz światło
które przebija przez zbiór
niepotrzebnych rzeczy

miałem początkowo problem komu przypisać tę zwrotkę (w wierszu występują dwie osoby)

wyszłam na miasto spotkać Boga

i znalazła go w tym bezdomnym wiec fragment

jesteś ubogi ale nie duchem
masz światło

czytam:

jest ubogi ...

i dalej zastanawiam się bo: ewangelia w kazaniu na górze twierdzi: błogosławieni ubodzy w duchu co niezupełnie równoważne jest z bogatymi duchowo
ubogi w duchu ma (Ducha) Boga w sobie uniżywszy samego siebie
a fragment:

pozostawienia wszystkich
i wszystkiego bez pretensji

czytam

pozostawienia bez pretensji
wszystkich i wszystkiego

wybaczenie krzywdzącym jest ważniejsze niż strata ... ...

ale ogólnie wiersz godny uwagi gratuluję