Jesteśmy swoimi cmentarzami

Wiadomość

zimny grog · #1 Post autor: **zimny grog** » 08 gru 2019, 13:01

z nieśmiałością taką. tytuł do zmiany,
pierwsza strofka samodzielnie stanowi samodzielny wiersz.
druga jakby zbyt usztuczniona, po lekkim liftingu i dopasowaniu do pierwszej stworzy spójny i dobry wiersz.
trzecia nie przystaje do dwóch poprzednich, w każdym bądź razie na teraz.
ale to tylko wrażenie me, niekoniecznie trafione.

pozdrawiam.

Alek Osiński · #2 Post autor: **Alek Osiński** » 11 gru 2019, 16:34

Mi się akurat tytuł podoba, no i pierwsza strofa bardzo okej,
dwie następne jakby trochę zbyt oderwane od tego wiodącego
wątku...Pozdrawiam

Marcin Sztelak · #3 Post autor: **Marcin Sztelak** » 14 gru 2019, 14:08

Ostatnia odstaje, ale dzięki pierwszej to i tak bardzo dobry wiersz.

Pozdrawiam.

#4 Post autor: **Lucile** » 14 gru 2019, 16:16

elka pisze: ↑
08 gru 2019, 10:02
Pamiętasz, mówiłeś że zapałki wypalają się
do końca, nawet podzielone i że my jesteśmy
jak te zapałki. Trzask i po nas. Wtedy nieważne
ile napisaliśmy wierszy, tak naprawdę nie było nas
w żadnym.

I ja także jestem podobnego zdania - te wersy same w sobie stanowią świetną miniaturę

może tylko inaczej rozłożyłabym akcenty, to znaczy ostatnie zdanie rozbiłabym na dwa samodzielne, ale to tylko takie nie zmieniające przekazu moje spojrzenie.

#5 Post autor: **lczerwosz** » 14 gru 2019, 19:09

elka pisze: ↑
08 gru 2019, 10:02
Pamiętasz, mówiłeś że zapałki wypalają się
do końca, nawet podzielone i że my jesteśmy
jak te zapałki. Trzask i po nas. Wtedy nieważne
ile napisaliśmy wierszy. Tak naprawdę nie było nas
w żadnym.

Może za dużo było tych jesieni i ciągłych mgieł
nad miastem. Nawet białe kruki nie mogły
znaleźć drogi do domu. Spadały pod nogi.

I już nie łamaliśmy się chlebem. Chodziliśmy spać
głodni. Jakby każdy dzień kończył się od środka.

I już nie łamaliśmy się chlebem. Chodziliśmy spać
głodni. Jakby każdy dzień kończył się od środka.

Może za dużo było tych jesieni i ciągłych mgieł
nad miastem. Nawet białe kruki nie mogły
znaleźć drogi do domu. Spadały pod nogi.

Sam mówiłeś że zapałki wypalają się
do końca, nawet podzielone i że my jesteśmy
jak te zapałki. Trzask i po nas. Wtedy nieważne
ile napisaliśmy wierszy. Tak naprawdę nie było nas
w żadnym.

Pamiętasz?
Chyba już nie.

Przestawiłem zwrotki i uporządkowały się akcenty. Puenta, stała się tezą, druga i trzecia zwrotka teraz są jej wyjaśnieniem, może próbą wyjaśnienia. Dodałem czwartą, ale może coś innego by dać w to miejsce, by zakończyć rozwiązaniem.
To dramatyczny wiersz o niepamięci. Co w kontekście cmentarza pasuje.

#6 Post autor: **lczerwosz** » 14 gru 2019, 19:23

elka pisze: ↑
14 gru 2019, 19:21
A Skaranie mnie wyśmiał, kiedy napisałam, że jesteś najbardziej pomocnym i bezinteresownym człowiekiem...

Bo nie jestem bezinteresowny. Udaję. Swoje odbieram w naturze, choć od innych osób. Co się nieźle opłaca.

#7 Post autor: **lczerwosz** » 14 gru 2019, 20:29

#8 Post autor: **Rekuperator** » 21 gru 2019, 17:24

Liśmy, liśmy na początku.

pamietasz?
chyba już nie.

Księża nie łamią się chlebem
chodzą po tzw. kolędzie
niby z p. bogiem.
Ale zapytaj, gdzie jest ten bóg z tobą wielebny?

Pewnego roku na zadane pytanie
przedstawiciel boga, opluł mnie.

Zarazę i piętno mam zarazem.

Może nie o tym.