Zimowe przemyślenia.

[BerniM]

Moja wiara,
ufnie wypatruje statków jak i ptaków
przed zachodem słońca .

Moja nadzieja
otulona skrzydłami Anioła,
wciąż próbuje złapać
rozedrgane słońce.

Moja miłość,
ufnie uchwyciła rękaw
małej,dziecięcej kurtki
i już nie puściła.

[lczerwosz]

Wiara, nadzieja i miłość. Tylko ta trzecia spełniona, zaspokojona. Myślę, że trochę na skróty. Miłość dziecka jest uproszczeniem w tej triadzie, bo jest jakby pewniakiem. A nadzieja wciąż próbuje złapać rozedrgane słońce, a wiara wypatruje statków i ptaków, które co? Nie zawsze przecież wracają. A słońca nie uchwycisz, zatem nadzieja płonna. Bardziej beznadzieja. Dochodzimy do wniosku, że triada musi ratować się swoją trzecią siostrą, a nie zawsze tak się ułoży, że ta zdolna będzie sprostać za trzy naraz. Brakuje mi w tym wierszu bardziej rozbudowanej relacji pomiędzy siostrami. Tak jakby pierwsze dwie nie były potrzebne do szczęścia. Bo do nieszczęścia dokładają się, bywa tak niestety, wszystkie trzy po równo.

[BerniM]

A najsilniejsza jest miłość i niech tak pozostanie...kiedy kochamy, budzimy w sobie i wiarę i nadzieję ale to taki emocjonalny wiersz:)

[lczerwosz]

Ale oparcie tylko na miłości? Ta czasem pęka.

[BerniM]

Ale nie matczyna, taka prawdziwa,realna , w jednym ciele dwa serca biją...To miłość daje siłę,napęd jak paliwo, nie pozwala zwątpić...można mieć kilku mężów,żon, kochanek czy kochanków ale matkę ma się tylko jedną na całe życie:)!

[lczerwosz]

tak