***

[she]

Wiesz przecież, że ilekroć mnie dotykasz,
bierzesz w ręce ciemność, a kładąc się obok,
najbliższy jesteś samotności.
To jak obracać w palcach szklaną kulę,
w której odbicie łagodnych oczu to za mało,
by odgadnąć przyszłość.

A jednak sięgasz. Z pewnością Boga,
że światło nie istnieje bez mroku.

[eka]

Piękny, Iza.
O stwarzaniu świata w zasadzie dopełniających się przeciwieństw. Nie byłoby dobra, gdybyśmy nie poczuli zła.
Ale mną szarpnęłaś. Nie będę przekładać tej liryki na prozaizmy.
Tylko pozazdrościć tego mężczyzny obok, z jego pewnością.
Wiersz o nadziei.

[biegnąca po fali]

Świetna liryka, she. Nie wiem czym to tłumaczyć, ale wiersz emanuje jakimś niezwykłym, wewnętrznym spokojem.
Spokojem, który udziela się czytelnikowi. Może to pewność o której tu mowa, może to daje nadzieję piszącej,
czytającym i adresatowi tych słów, bo coś czuję, że są one skierowane do konkretnej osoby, choć ujęte w taki
a nie inny sposób, stają się zwrotem uniwersalnym.

[she]

Dokładnie, Ewo. Nie potrafilibyśmy definiować... Dziękuję bardzo

Biegnąca, dzięki raz jeszcze. Ogromnie się cieszę, że właśnie takie emocje (spokoju) wywołał, bo to chyba znaczy, że zamysł się powiódł

[witka]

Takie reminiscencje min. z Samotnością Rikego Miłością Baczyńskiego.


Mało odkrywczy.Dobry. tyle i aż.

Sorry, dzisiaj mam Dzień Marudy.

[Marcin Sztelak]

Świetny liryk. Szkoda, że bez tytuł...

Pozdrawiam.

[pallas]

Cześć She,

samotnym można być wszędzie, nawet wśród ludzi, których znamy. Lecz jednocześnie garniemy się do nich, chcemy ich poznać, przebywać z nimi.
Tak samo jak jedno nie może istnieć bez drugiego. Możemy wiele zrobić, żeby zamazać ich granice, ale nam się to nie uda.
Bóg ma tylko taką moc by słowem rozdzielać i łączyć w jedność,
przecież ciemność i światło mogą być oddzielone, ale dopiero ich jedność pozwala nam je docenić, bo jedno następuję po drugim.
Nie są , więc one samotne. Nie wiem, ale strasznie mi ten wiersz przypomina "Sto lat samotności" Marqueza. Może dlatego, że aktualnie czytam tą książkę.

Pozdrawiam,
APS

[skaranie boskie]

A mnie ten "Bóg" przeszkadza.
Nie wiem, czy bez niego ten utwór nie byłby bardziej uniwersalny.
Od początku pozwala rozwinąć myśli, dać upust wyobraźni... I co?
I w końcówce emanuje Bogiem, zamyka pole interpretacji, ogranicza wolną wolę, którą ponoć ów Bóg nas obdarzył.
Nie! Tym jednym słowem zepsułaś wiersz. Naprawdę dobry, uniwersalny i urokliwy wiersz.
Szkoda...

[tetu]

Zgadzam się ze Skaraniem, że Bóg spłyca przekaz i uniwersalność tego wiersza, bardzo dobrego wiersza she.
Zamieniłabym tego Boga na wiarę. Znaczy to samo, a nie umniejszy w żaden sposób utworowi, dając znacznie szersze spektrum.

A jednak sięgasz. Z wiarą,
że światło nie istnieje bez mroku.

I robi się dwuznacznie, pozdrawiam she.

Ps. I koniecznie powalcz o tytuł

[eka]

Wiara wierze nierówna. Ot, wiara w to, że uda mi się przełamać lenistwo i umyć jutro okna a wiara w Boga. Można porównać?
She w metaforze określa pewność mężczyzny największym możliwym wymiarem w kontrze do niewiary peelki w związek.
Nic bym nie zmieniała.
To clou wiersza.