altymetria osobista

[Lucile]

co cielesne składa się z materii i formy, co duchowe - tylko z formy*

kiedy błądzę po mapie linii papilarnych
nie mam odwagi przyjrzeć się topografii zmian
rysujących się na policzkach i nadrzecznych ścieżkach
utraconego dzieciństwa

na swój użytek nazywam ten stan
azymutem grawitacyjnym

tylko boję się że pochłonięta cowieczornym naliczaniem
lat w słupkach zysków i strat
nie zauważę jak Blada Pani pod rękę z Siwym Czasem
wycofają mnie z liczby żyjących

dlatego pocieszam się tak

mam tak cienką skórę, że śmierć mnie nie widzi




* parafraza słów Akwinaty


(z inspiracji wierszem Anastazji "Zgubiłam mapę")

[Alek Osiński]

Wiesz, Lucile, chyba ta skrócona wersja jaką czytałem
gdzie indziej, bardziej mnie przekonała - finałowy cytat
celnie wpisywał się w treść, tutaj trochę jakby
w drugiej części trochę zbyt dużo nawijania
w duchu potoczności.
Ale to tylko moje wrażenie.

Pozdrawiam

[Lucile]

skrócona wersja jaką czytałem
gdzie indziej, bardziej mnie przekonała

Alku. może i masz rację, że w tym rozbudowanym o trzecią zwrotkę tekście jest (z całą skromnością, nieśmiałością i szacunkiem) jak w kultowym filmie, parafrazując; chodzi o procent cukru w cukrze, w zależności od pomiaru promieniowania... natchnienia poziomego.

I mnie ten "topograficzny" tekst zachciało się uzupełnić mierzeniem wysokości zafiksowania na zliczanie upływającego czasu.

Czyli - co za dużo, to niezdrowo - przysłowia i powiedzenia prawdę ci powiedzą.

Dzięki za słowo.

Pozdrawiam
L.

[Wszebor]

Lucile Cały wiersz bardzo mi się podoba, ale ta strofa najbardziej do mnie przemawia

tylko boję się że pochłonięta cowieczornym naliczaniem
lat w słupkach zysków i strat
nie zauważę jak Blada Pani pod rękę z Siwym Czasem
wycofają mnie z liczby żyjących

ile razy w życiu tak samo robię, ale tak pięknie i trafnie opisać tego bym nie potrafił.

Pozdrawiam

[Lucile]

Zostaniesz w literaturze, zarówno w prozie, jak i w poezji, a jakby tego było mało, to i w malarstwie.

i co ja mogę na takie dictum:

po pierwsze primo; elka, elka, och, elka, czy mogłabyś sobie ze mnie tak nie dworować?

po drugie primo; proszę, nie przesadzaj, wprawdzie coś tam sobie piszę, coś tam maluję, coś tam wystawiam... ale - tak na serio - to mam odpowiedni dystans do tych poczynań, a także (i na szczęście) do siebie. Dopóki sprawia mi to frajdę i znajduje się kilka osób, które łaskawie patrzą na "tę całą moją twórczość" robić to będę. I mam nadzieję, że kiedyś napiszę, albo namaluję coś, co mnie w pełni usatysfakcjonuje i z czystym sumieniem będę mogła stwierdzić - tak, to jest TO. Dlatego próbuję i nie zniechęcam się.

po trzecie primo; chyba chcesz, by mnie już do końca znielubiono?

[Gloinnen]

Mnie przekonał tylko ostatni wers.
Zdecydowanie można byłoby go lepiej, ciekawiej połączyć z pierwszą strofą - linie papilarne, rzeki, miejsca doświadczone i zapamiętane, których odbić i śladów peelka szuka na swojej twarzy...
Mniej technicznie, bardziej onirycznie. Tak ja bym to widziała. Wyłącz umysł, włącz zmysły...

Pozdrawiam,


Glo.

[Lucile]

Wyłącz umysł, włącz zmysły...

Interesujące i zastanawiające spostrzeżenie... czy mam rozumieć, że jedno wyklucza drugie?