buty van Gogha

[biegnąca po fali]

przecież musiał być ktoś gotowy pójść
za tobą mistrzu
mimo tych butów
nie do kościoła nie do tańca
zamszowo nijakich
brązowych i zmęczonych jak ty

szaleństwo niczym namiętność
spalało was oboje aż do wystrzału
po którym proch
na ubraniu na rękach

niepotrzebne to pociągnięcie za spust
które nie poderwało od stołu
jedzących kartofle
nie zwiędły od niego słoneczniki
nie zadrżało gwiaździste niebo

tylko rozwiązane sznurówki jasno mówiły
że spacerniak nieczynny
i nigdzie już nie pójdziesz

a przecież musiał być ktoś
w Paryżu Londynie czy Arles
gotowy wyrwać języki podszeptom

[eka]

Buty zmęczone i droga. Krótkie życie bardzo płodnego artysty charakteryzuje ciągła zmiana miejsc.
Wędrówka. I z kim on szedł? Z depresją, epilepsją, natchnieniem. I z brakiem prawdziwej przyjaźni (wyjątkiem ta z Theo), i brakiem miłości też. Sztuka mu rekompensowała niespokojne, tułacze życie w biedzie.
Najprawdopodobniej został postrzelony przez chłopaka i ukrył ten fakt, oficjalnie przypisując strzał sobie samemu.
Ale nie o tym jest ten wiersz, w którym są odniesienia do kilku jego obrazów. Moim ulubionym jest niesamowity obraz nocnego nieba. Poezja kształtów i kolorów.
Więc o czym? Kto z nim szedł, a w zasadzie co z nim szło? Napięcie wewnętrzne, rozedrganie, umiłowanie prawdy i prostota, miłosierdzie, zapalczywość, choroba, wielki talent...
Czy ten wiersz pyta o innych, może jemu podobnych, takich, z którymi spotykał się w Arles, Londynie, Paryżu?
Nie, msz, te wersy dziwią się, że nikt mu nie pomógł w chorobie na tyle mocno, aby mógł w innych, bezpiecznych warunkach skończyć swoją wędrówkę. Jedynym przyjacielem przez wielkie P - były mu buty.
Tak mi się poukładało, Ewo.

[biegnąca po fali]

I pięknie Ci się poukładalo, Ewo.
Dziękuję.

[Marcin Sztelak]

Ciekawie spisany źywot artysty.
Pozdrawiam.