Munch

[biegnąca po fali]

twój strach jest tylko twój
dzikie zwierzątko mieszkające w głowie
na wyciągniętą dłoń zareaguje agresją
dobrze wiesz
nie od razu skusi się na smakołyk

i takie to diablę przebiegłe i zwinne
że nim zdążysz zbudować klatkę
z palców się wywinie
ogonem trzaśnie jak biczem

świadkowie nawet nie drgną
obojętnie ominą zator
jest tyle dróg
a ciebie nie więcej niż sam uniesiesz
podciągając kolana pod brodę
nie czynisz siebie niewidocznym dla strachu

na jednym z obrazów obejmujesz go dłońmi
jakbyś się bał że minie
co stworzyło z Edvarda artystę
prowadząc pędzel i kolory tak
by krzyczało bezustne

[eka]

Bodajże zapoczątkował ekspresjonizm, dominację ponurych emocji egzystencjalnych w sztuce. Nie każdy ma podobną wrażliwość, ale nikt nie jest wolny od strachu, boimy się wszyscy. Można jedynie pewien dystans wypracować wobec tej naturalnej, biologicznej reakcji na zagrożenie. Albo zakryć go inną - np. nienawiścią wobec źródła zagrożenia.
Muncha podobno przeraził koloryt nieba, czerwona groza przeszywająca nieboskłon, krzycząca paleta barw.

jest tyle dróg
a ciebie nie więcej niż sam uniesiesz
podciągając kolana pod brodę
nie czynisz siebie niewidocznym dla strachu

Dla mnie najlepszy fragment wiersza, Ewo.

Tak dzieło Muncha zinterpretował Kaczmarski:
https://www.youtube.com/watch?v=8IaWemVjIhY

[Marcin Sztelak]

Ciekawy, dobrze napisany wiersz nawet dla mnie nie będącegofanem Muncha.
Pozdrawiam.

[Alek Osiński]

Ja też nie fan Muncha, ale wiersz doceniam
- obrazowo napisane. A tak w ogóle to z okazji
tego wiersza przypomniał mi się jeszcze inny
Edward...

https://www.youtube.com/watch?v=zGci5Tlur9o