Kolacja na jedną osobę plus kot

Wiadomość

Marcin Sztelak · #1 Post autor: **Marcin Sztelak** » 06 kwie 2021, 23:41

Wieczór stygnie wraz z niedojedzoną zupą
z najlepszych rybich ogonów. Powoli wstaje
odbicie księżyca w tajemniczych źrenicach
czarnego kota. Ten potrafi uginać czas

jednym z dziewięciu ruchów ogona. Noc
nadciąga od strony południowego okna.
Uśmiechnięty pod wąsem kot mruczy
kołysanki w dawno umarłych językach.

Świece i ogarki płoną tańcząc na ścianach,
zimne mleko z rżniętego kryształu studzi
krew zapowiedzią zapomnienia.
Sen coraz mocniej zaciska zimne dłonie.

Kot miękko odchodzi w wieczne zamglenie.

Jana · #2 Post autor: **Jana** » 07 kwie 2021, 09:04

Zastanawiam się kto pije zimne mleko wieczorem - kot czy ta jedna osoba? Ogólnie zimne mleko na kolacje - to jest już jakaś desperacja, w dodatku w krysztale

Mam skojarzenia z ekstrawaganckimi postaciami z Bonda, James’a Bonda, z odrobiną szaleństwa w tle. Ale może nie tędy droga.
Poza tym wiersz bardzo obrazowy, klimatyczny.

#3 Post autor: **tabakiera** » 07 kwie 2021, 11:47

Bardzo plastyczny tekst o odchodzeniu w samotności, być może o utracaniu weny, charyzmy, sił.
Mam słabość do kocich motywów, to fakt.
Tu są idealnie wykorzystane.

Krokus · #4 Post autor: **Krokus** » 07 kwie 2021, 17:52

Ciekawy klimat stworzyłeś.

#5 Post autor: **eka** » 07 kwie 2021, 23:00

Marcin Sztelak pisze: ↑
06 kwie 2021, 23:41
Powoli wstaje
odbicie księżyca w tajemniczych źrenicach
czarnego kota. Ten potrafi uginać czas

jednym z dziewięciu ruchów ogona. Noc
nadciąga od strony południowego okna.

Ale obraz!
Cała gorzka reszta jest... do zapomnienia.

:kofe:

Alek Osiński · #6 Post autor: **Alek Osiński** » 10 kwie 2021, 00:16

Czasem taki kot to potrafi połączyć w jeden kłębek
wszystkie wątki narracji. Dobre.

https://www.youtube.com/watch?v=_eC8mil3qzI

#7 Post autor: **Lucile** » 12 kwie 2021, 23:31

Całość świetna, klimatyczna, wieloznaczna, symboliczna i do poczytania wieczorem, przy świecach, na balkonie, kiedy niebo wysrebrzyło się tajemniczym uśmiechem pełni księżyca, a do marzeń skłania delikatna, harmonijna muzyka.

Marcin Sztelak pisze: ↑
06 kwie 2021, 23:41
Powoli wstaje
odbicie księżyca w tajemniczych źrenicach
czarnego kota. Ten potrafi uginać czas

jednym z dziewięciu ruchów ogona. Noc
nadciąga od strony południowego okna.
Uśmiechnięty pod wąsem kot mruczy
kołysanki w dawno umarłych językach.

Ten fragment naprowadził mnie (może nieco na wyrost, a nawet błędnie) do egipskiej mitologii i swoistego kultu kota, utożsamianego z ważną boginią Bastet. Co ciekawe była także m.in. opiekunką domowego ogniska. A jej atrybutem był instrument muzyczny – sistrum. I jak to koty mają w zwyczaju miała też inne, całkiem odmienne oblicze. Łączyła w sobie łagodność i dobroć – co widzę u zaprzyjaźnionej kotki uroczej Guendoliny, a także charakter wojownika, bezwzględnego łowcy, a te cechy odnajduję w innymh znajomym kocie Filipie.

Ech, koty, koty – poematy na ich cześć można pisać, a także zjeść kolację w ich towarzystwie.
I jak tu nimi się nie zachwycić, szczególnie, kiedy zamieszkały w Twoim, Marcinie, bardzo dobrym wierszu.

Pozdrawiam
L