Piaskienie.

[Karma]

To już nie oddech, lecz świst - rzężenie -
ząb o ząb, pomiędzy nimi kamień średnicy ucha od igieł.
Pustynie drobniutkich głazów, a na każdym tańczy piaskień.
Szybszy niż światło, niż dźwięk – osuwisko, jak ściany wydm
piętrami sięgające niemal pod sklepienie.
Niegdyś musiał wyrastać stąd sad, wzgórza ozdobne w kwitnący aksamit,
gdzie okiem sięgnąć kwiatostan i mgiełka nektaru. Aż zsechł.
Wsiąka teraz pod paznokcie i powieki, kalecząc tkankę. Do szkliwa.
Tak, że jedyne co jeszcze mogę dostrzec, to ty na skraju skarpy.

Uśmiechasz się szelestem, jak wiatr który zrodził zadrę.
Poszarpał mi płaszcz, więc nic nie chroni skóry, nie tłamsi.
Mogę rozpłynąć się w twoich nieboskłonach, deszczu,
tracisz wilgoć przy samej ziemi i parujesz w górę tworząc chmurę piasku.
Ta nabiera prędkości, nażarta jakby szaleju.
Owiewa cię, a ja nie mogę już dłużej na to patrzeć więc znikam.
Kwitnę pod warstwami nabierając szlifu, zamieniając się w różę pustyni.







Z cyklu: Gwiazdozbiór.
Marcin Lenartowicz.
Kwiecień, 2021.

[eka]

A wszystko zasypie piach, piaskień, jak dobrze że wiatr potrafi róże pustyni kształtować.
Bardzo emocjonalny a narracyjny wiersz, z wiodącym neologizmem, który przenika wersy. Metafory budują krajobraz, który niknie, rozmywa się, rozkrusza szkliwo czyjegoś słowa, jej słowa, adresatki wiersza.
Przemijanie jak szlif... uff, pogodzić się trzeba, co podmiot czyni.
Liryk do głębokiej zadumy w surowym krajobrazie odchodzenia. Brawo!

Tu jedynie:

Mogę rozpłynąć się w twoich nieboskłonach, deszczu,
chociaż ten traci wilgoć przy samej ziemi i paruje w górę tworząc chmurę piasku.
Ta nabiera prędkości, nażarta jakby szaleju.

Podkreślenie inaczej bym rozpisała, bez nagłej zmiany wołacza (deszczu) w mianownik (ten), bo zgrzyt duży.
"(....) deszczu",
tracisz wilgoć przy samej ziemi i parujesz w górę, tworząc chmurę piasku.

?
_________
Pozdrawiam.

[Karma]

Poprawiłem, może rzeczywiście brzmi lepiej w ten sposób.
Dzięki za czytanie.

[Lucile]

A mnie tak nieco przewrotnie ładny neologizm w tytule "Piaskienie" przywiódł na myśl - geomancję – starożytną sztukę wróżenia z piasku, albo sposobu na harmonijne współżycie z Ziemią, przy jednoczesnym uładzeniu się z samym sobą. Interesujący jest drugi człon tego wywodzącego się z greki terminu, a mianowicie – manteia, czyli proroctwo, lub nauka płynąca z piasku.

Dobrze – z podtekstami - się czytało. Należy się

Pozdrawiam
L

[Karma]

Nie za bardzo widzę powiązanie tego co mówisz, z tym co jest w tekście. A sugerowanie się samym tytułem?
Niemniej, dzięki.

[Marcin Sztelak]

Jest ciekawie, jest obrazowo, nawet lirycznie. Jest poezja.
Pozdrawiam.

[Karma]

Dzięki, Imiennik