Młyński kamień

[Alek Osiński]

Usiedliśmy przy stole i płomyk odkrył jej włosy;
typowe, tak długo już uczymy się rozmawiać
że znudzone talerze i sztućce czują się w obowiązku włączyć.
Mniejsze w większym, a wszystko jak na dłoni
- rozwija się świat poruszony i ten, który bez oporu
góruje nad chramami pełnymi szarego papieru
wypełniając filiżanki z Miśni. Młyn Maria jest kobietą
a ja uwielbiam kształt jej żaren i linię głowy

gdy schyla się nad wodą. Każde połączenie kosztuje
szczyptę soli, tyle ile powinno, żeby nie wykpić się smakiem
gdy całuję jej karczek, a młynarze wydmuchują kurz
z popielatych słomek. Neurastenicy bez twarzy
o białych dłoniach, powtarzają znajdę cię, a uśmiech
dowiedzie jak dużo czasu trzeba sobie darować

zanim przyłapie się opiekuńcze światło na zrywaniu
czarnych oliwek, bo świecy wystarczy wyznanie
- lot pszczeli i śpiochy bawełniane, żeby móc wylizać
palce i nie mieć na myśli nic, co można ocalić.

[eka]

Życie tu i teraz, miodne w tej chwili, dla chwili wspomnień... uroczy, bogaty wiersz, zacna metaforyka, ze szlachetnych żaren wydobyta.
O tym, że kamień młyński u szyi... - sza. Przeszłości nie da się odnowić.
Zauroczyłeś rytmem i sposobem obrazowania.
Ech... zazdrość
Pozdrawiam serdecznie.

[Marcin Sztelak]

Doskonała metaforyka, ogólnie piękny wiersz. Przed że w trzecimy wersie przecinka brakło.
Pozdrawiam.

[Alek Osiński]

Przeszłości nie da się odnowić.

Ano, nie da, Ewo, ale czy istnieje taka potrzeba?
Dopiero kiedy człowiek próbuje ją odnowić
staje się przeszłością

Dzięki za komentarze.

[eka]

Przeszłości nie da się odnowić.

Ano, nie da, Ewo, ale czy istnieje taka potrzeba?
Dopiero kiedy człowiek próbuje ją odnowić
staje się przeszłością

A to bardzo mądre spostrzeżenie, Alku.
Przeszłość ciągłą teraźniejszością.

[tabakiera]

Ciepły i plastyczny tekst, w którym podmiot liryczny nie wstydzi się delikatności i nostalgii.
Pięknie użyte przerzutnie.
Jest magicznie.

[Krokus]

Dobry wiersz, szczególnie ostatnia zwrotka.

[Alek Osiński]

Dzięki za komentarze