28.05.2021

[Karma]

Ojcu.














Jak daleko pada lawina, od gór?
Gdzieś za granicą wiecznej zmarzliny, ktoś urodził kamień.
Ten rósł przez eony, aż w końcu jednym ruchem tektonicznym,
wypiętrzył się aż po sklepienie nieba.
Pociemniało, pojawił się pierwszy błysk a potem odgłos gromu.
Trzeba zawsze liczyć sekundy pomiędzy.
Wtedy wiesz, jak jest blisko i czy wystarczy ci czasu,
żeby się schować.
Choć jesteś kamieniem. Gdzie miałbyś uciec?
Tkwisz zatem po szyję w piasku. W glinie.
Słońce pada na ciebie prostopadle, topi,
dopóki nie zmienisz się w magmę.

[eka]

Urodzić kamień kojarzy mi się z nefrologią, sorry. Temat wysoki, a ja prozaicznym skojarzeniem się dzielę.
Z kamieni rzucanych za siebie (w micie greckim) wyrośli ludzie, twarde pokolenie.
A Słońce faktycznie może wszystko zamienić w płynny ogień.

[Karma]

Wysoki, nie wysoki.

Wczoraj zmarł mi ojciec.
A ja nie potrafię już sobie radzić z emocjami inaczej niż przez pisanie.
A i skojarzenia właśnie takie miały być.

Dzięki za wizytę.

[eka]

Marcin - wybacz.
Trzymaj się. Ściskam.

[mirek13]

Takich wierszy się nie komentuje.
Dobrze, że wyjaśniłeś, bo sam miałem ochotę coś skrobnąć.

[Karma]

Gdybym nie chciał, żeby był komentowany - nieb wstawiał bym go

Nie byliśmy że sobą blisko.
Był alkoholikiem i przez to zniszczył życie zarówno sobie, jak i mnie. I moją zdolność budowania normalnych relacji z ludźmi. Z tego akurat jestem zadowolony, bo mam tą z Myszy. Mam dziewczyny, które traktuje jak swoje dzieci, chociaż dzieci nie mam. I jestem dla nich tym, czym on powinien być dla mnie.

Sporo mnie nauczył w kwestii tego, jaki nie chce być.
I o tym też jest ten tekst.

Także śmiało. Mnie to pomaga.

[tabakiera]

Serdecznie współczuję, Marcinie.
Co do wiersza - znając okoliczności powstania, mam odpowiedni kierunek interpretacji.
Kawał emocjonalnej, od serca płynącej lawy poetyckiej.

[Karma]

Dzięki Dorota.

[mirek13]

Kojarzę fakty i coś pamiętam z Huh.
Niemniej nie komentuję takich wierszy.
Mam powody.

[Karma]

Ok . Dziękuję za wizytę, tak czy inaczej