Martwy gołąb i róża

[Marcin Sztelak]

Krzywe obrazki znad kufla,
pełnego herbaty. Lura, z nadmiarem
cukru.

Znamienne – nie słodzę od dziecka,
a przynajmniej nie mieszam.
Trzy razy w prawo i cztery odwrotnie.

Łyżeczka z surowców wtórnych,
punkt topnienia trzynaście stopni
w niewiadomej skali.

Tak naprawdę wszystko to iluzja,
marny magik i kulawa asystentka,
cisza na widowni.

Nie ma co liczyć
na zmartwychstanie gołębia, róża
uschnie – przyroda.

Tylko kufel nadal pełny,
wiadomo – lura, przesłodzona.
Pozostało tylko spluwanie przez zęby.

I beznadziejne próby prostowania
zastanych poranków.

[eka]

Mój Boże, chciałabym tchnąć choć promyk radości.
Codzienność jest jaka jest, ale można wylać lurę, karmiąc gołębia. Podlewając różę.
Wszystko przemija - truizm.
My też.
I problemy.
I dobrze!

Bardzo mi się podoba metaforyzowanie Twoje. Spójne, logiczne, skuteczne. W punkt.

- gorzka

[Lucile]

Marcinie,
nie każdy, kto popadnie w melancholię, chandrę, a nawet depresję potrafi tak ją przedstawić, oswoić, a przez niemalże idealny dobór literek może nawet wydobyć się z niej.
Tak sugestywnie słowem namalowałeś, że natychmiast przypomniał mi się równie depresyjny obraz z 1891 roku "A la Mie" Henrego de Toulouse-Lautrec`a. Ten, przedstawiający mężczyznę i kobietę przy stoliku w knajpie, jakby po przeczytaniu Twojego wiersza.
To komplement, bo wiersz łyknęłam już jakiś czas temu, a dzisiejszy powrót do niego dobrze mi zrobił na moją, prywatną chandrę - taki swoisty... klin klinem.

Serdeczności
L

[Alek Osiński]

Prawdziwy z Ciebie, Marcinie, poetycki prestidigitator. Brawo!

https://www.youtube.com/watch?v=CWh4xHeFMIQ