Tytuł.

[Karma]

Być może powinienem odpuścić
i powoli porastać mchem,
gdzieś pod schodami, na strychu.
Albo zmienić mieszkanie i klucze zalać oceanem, wszechświatem.
Tym gatunkiem betonu, który jest trwalszy niż
wszystko, co moglibyśmy sobie jeszcze powiedzieć,
nie raniąc się nawzajem.
A potem wystarczy, że chociaż wspomnę o tobie,
po cichu - w samych tylko myślach -
I jesteś.
Na kwadrans, czy ile akurat masz tam czasu
w szufladzie, obok pomadek i szminek.
Obok drobnych i większych potrzeb,
z których ja mogę zaspokoić tylko większość.
Nie każdą.
A potem wystarczy, że tylko pomyślisz o mnie.
Po kryjomu - w sepii i uśmiechu przyklejonym do warg tym gatunkiem betonu, w który wpadliśmy
całkiem świadomie.
Na kwadrans, na dwa.
Na zawsze.

I gdyby ktoś próbował nas przez to
pobazgrac węglem, podtopić w smole
zagryzę, zagryziemy.
Jak zielone jabłka.







Z cyklu: Karma.
Wciąż Wrzesień.

[eka]

Tytuł? Miłość.
Zabetonowana, również w bardzo świeżych metaforach, które beton czynią czymś bardzo pozytywnym. Odwrotnie do pospolitego skojarzenia z jego materią.
Fajny wiersz.

[Karma]

Raczej tytuł podmiotu, w odniesieniu do sytuacji lirycznej zainteresowanej. W sensie nazewnictwa.

Piąte Koło, kula u nogi.
Betonowe buty




Dzięki za czytanie.

[eka]

Wyrazy współczucia dla Niej : )

[Karma]

Chyba dla niego!

[eka]

Okey, po połowie : )

[Karma]

[Marcin Sztelak]

Tęsknota czy zła miłość... ciekawy z dobrą metaforyką wiersz.
Pozdrawiam.

[Karma]

Dzięki