Do Barbary Jurkowskiej

[Agnieszka R.]

po cóż te dzisiejsze toksyny proszę pani
na cóż krzyk który zamienia źródło życia w przedmiot
jest pani zielonym listkiem drżącym na wietrze
pani słowa jak balsam koją

już pani nie powróci do Komarowa gdzie wodę piła ze studni rosyjska poetka
już nie wzbije się pod jasne niebo Jesienina
zostały ciepłe słowa wiersze stop klatki i fotografie

po cóż dziś tyle toksyn drwin i urągań
przecież poród może być normalny
bez wybebeszania i żyletek w brzuchu
słowo macica można zastąpić łonem
a piękne ciało kobiety niech pięknem pozostanie w pragnieniach mężczyzny
po co je besztać ubierać w brud zwyczajności


otwieram okno hałas się zakrada
i myślę czy to wicher pląsa
czy słyszę szum morza przez panią ukochany

tyle w pani subtelności tyle drgań niezwyczajnych
czy da się
czy da się opisać szept wiatru?

[eka]

"Nie pójdę asfaltową drogą
gdzie dacze zasłonięte płotem
i nie ma ptaków
lecz kamery z dalekowzrocznym okiem

Tam morze swoich brzegów
broni kamieniami
a wiatr wiruje i piaskiem rzuca
woda jest czarna tajemnicza

W soczystej zieloności cienie drzew cmentarnych
napisy na mogiłach zasłaniają –
nazwiska osób sławnych zapomnianych
i tych co jeszcze w pamięci trwają

Już nie pojadę do Komarowa…"

Znalazłam : )
Nie znałam wierszy tej Pani ani osiągnięć. Dzięki, Agnieszko.

A Twój wiersz jest liryczną rozmową Poetki z Poetką.
Nie mi oceniać.
Pytanie a w zasadzie teza o psuciu się świata jest od zawsze w historii.
O tempora, o mores! - słychać było już w starożytnym Rzymie.
Pozdrawiam serdecznie.
Szept wiatru jest miękki i orzeźwiający, przytulny : )

[Agnieszka R.]

Eko dziękuję za ślad. Buziaki:)

[Marcin Sztelak]

Czy świat się psuję, a może tylko zmienia... Bardzo dobra poetycka rozmowa.
Pozdrawiam.