Cisza zamyślenia

[Wszebor]

Słychać dialog puszcz z gwiazdami,
odgłosy rozbitych kropli
żródeł pstrej nadziei.
Grzyby dymu rosną na cześć ciemności
w śliskich jaskiniach czasu, suną
lawą pękniętego wulkanu powoli,
osaczając Świątynie dobrego milczenia.

Gasnące światy się przenikają
gąbczastymi sumieniami zaistnieć,
iskrą ogniskowej szczapy,
nikle oświetlając wspomnienia,
chwili kiedy było normalnie.

Przewodnicy szlaków martwego przeznaczenia,
znaczą nieskalaną przestrzeń kokonami błota,
kradnąc melodię zacnej miłości.

[eka]

Śliskie jaskinie czasu... pesymiści, bo są wysokie przestrzenie czasu też
Niewesołe podsumowanie bytu. No cóż, życzę pozytywniejszego oglądu tego, w czym tkwimy z całą resztą.
Trzymaj się!
Pozdrawiam.

[Wszebor]

Eko. Dziękuję bardzo za komentarz.
Z tym pesymizm nie jest u mnie tak źle, ten tekst odnosi się tylko co, do niektórych zjawisk w życiu.
Pozdrawiam serdecznie

[tabakiera]

W wierszu widać wrażliwość i wyobraźnie autora, co daje dużą szansę na bycie świetnym poetą.
Troszkę pracy nad techniką i będzie super.

Słownictwo z lekka sztywne, ot choćby słowo "dialog"
Np. "puszcze szepczą z gwiazdami" byłoby naturalniej.
Przeładowanie dopełniaczówkami, metafory dopełniaczowe są trudne w zastosowaniu, stosowane niewprawnie męczą, wprowadzają patos i gęstość.
Nawarstwienie czasowników.
Czasowniki pędzą, dopełniaczówki zagęszczają, czyli mamy ciężki utwór.

[Wszebor]

Tabakiro. Dziękuję za poświęcony czas i komentarz.
Racja nad techniką trzeba cały czas pracować, starym się to robić i myślę, że będzie coraz lepiej.
Utwór rzeczywiście może jest trochę ciężki, ale tak wyszło.
Dziękuję za dobre rady.

Pozdrawiam serdecznie.