***[za dużo soli...]

[biegnąca po fali]

za dużo soli

matka tłucze łyżką o blat
jak niesforne dziecko
skarcić czy samej udać się do kąta
za sól
za niecierpliwość

podłoga skrzypi głosem matki
powtarza kroki
wyszeptywane kiedy śpi

słynna złośliwość rzeczy martwych
sól w cukiernicy
cukier we krwi
za dużo
za mało

matka zaburza proporcje w rolach
i psuje kolejny akt
przesypując sól z zupy do poszewki
pekluje już nie mięso
lecz gęsi puch

[eka]

Jakim cudem z takim dystansem o tym potrafisz pisać? Tylko w 1. cząstce ledwo zaznaczone emocje, temperowane poczuciem winy. Zadziwiasz.
Od razu mi się skojarzyło ze znanym powszechnie stemplem sytuacji: Bo zupa była za słona.
Kat i ofiara, tu zupełnie nietypowo. "Napastnik" budzi współczucie. Ostatnia cząstka o peklowaniu piór sugeruje znaną przypadłość.
Bardzo, bardzo dobre lirycznie owo skrzypienie podłogi głosem śpiącej matki.
Nie ma w domu szans na ucieczkę.

Bardzo dobry, poruszający wiersz, Ewo.

[tabakiera]

Bywają niesforne dzieci, bywają niesforni rodzice.
Od obcych można się odciąć, więzy krwi trzymają jak łańcuch.
W dodatku nie każdy ma odwagę o tym mówić.

[biegnąca po fali]

Eko, tabakiero - tylko dystans może nas uratować. A mówić o tym trzeba. Mówienie oczyszcza. Nawet jeśli nikt nas nie słucha. Najgorsze/najtrudniejsze są wyrzuty sumienia, bo np. podniosłam głos, bo wyszłam... Ludzka cierpliwość i wytrzymałość psychiczna mają swoje granice. A żyć trzeba. Pomimo. I dla.

Dziękuję:)