Które?

[Karma]

Jest odwrócona plecami.
Siedzi przed zachodem słońca, palcami zagrzebując się w piasku.
Najpierw stopy, łydki, uda.
Potem rękami zgarnia coraz większe pędy,
aż spod, wystaje sama głowa i włosy, błyszczące od światła.
Które niknie, zanurza się w błękitnej wodzie,
jakby nieświadome bliskości nieba, które dla podkreślenia różnicy,
zmienia barwę.
Najpierw pomarańcze, śliwki.
Potem wszelkie podobieństwo, które da się jeszcze dostrzec,
zamienia się we wściekły granat, czy wręcz spaloną wewnętrznie purpurę.
Która zastyga z wierzchu, jednocześnie stając się jądrem planety.
I wszystko to obok, w czasie kiedy ona leży w piasku,
za zamkniętymi oczami.

Myśląc o mnie.











Z cyklu: Karma.
Listopad, 2021.

[eka]

Zgarnia coraz większe pędy piasku... ciekawy obraz kreujesz.
W całości również efektownie, światło niknie w błękicie morza, a niebo przerażone brakiem kontrastu wchodzi w purpurę, która zastyga po wierzchu, w środku stając się nagle jądrem planety.

I wszystko to obok, w czasie kiedy ona leży w piasku,
za zamkniętymi oczami.

Myśląc o mnie.

Cały poprzestawiany świat w zachodzie, bo ona... zagrzebuje się w piasku po głowę.
Dlaczego?
Chce schłodzić uczucie do peela?
Daremnie, bo pomimo skoku światła w wodę i twardnienia nieba, jest ono w środku rozpalonym jądrem.
Jak ona pod piaskiem.

[lczerwosz]

To myśl o nim nabiera w niej takiego kolorytu, że nie wiem, które z nich bardziej rozpalone, ona, czy słońce. Bo jak przypisać pytanie - które?
Dla mnie cudne wyobrażenie. Chłodny piasek tak pieści.

[Karma]

Ładnie to powiedziałaś, Ewo.
Nie tyle schłodzić, co może bardziej ukryć.
Choć to akurat jest w sumie tożsame.
Bo przecież ta chęć ukrycia, może być właśnie spowodowana nadmiernym rozgrzaniem.
Tym bardziej, że jest w tym podobna słońcu.

Leszku.
Z drugiej strony jednak, skoro światło znika i zapada noc, to może zwyczajnie - skoro wspomniałem o powiązaniu między nią a krajobrazem - ona i to uczucie również zachodzi.
Pytanie, czy za daleko, czy to śmierć.


Dzięki za czytanie.