Przed. Po. Bez.

[Karma]

Powinien zawierać nurt, zabierać rzekę.
Zawracać kurz z suszonych kwiatów lub przynajmniej
zamykać je w ramki, jak planetę czy galaktyki,
z których pousuwano wszystkie czcionki i każda z liter,
musi teraz świecić w ciemności.

Jak ja.

Tabletki i kapsle, puszczane w dół drogi.
Te drugie, bo pierwsze nie przechodzą przez gardło,
blokując dostęp powietrza.

Jak ptak,

który w odmętach silnika stracił ważność,
tylko pozornie,
bo zabrał ze sobą światło i połknął czarną dziurę,
zaraz przed.
Ta rozwarstwia się teraz na wszystko, wreszcie wolna
albo zanika wchłonięta przez samą siebie.

Nigdy się nie dowiem.

Nigdy nie przeczytasz o tym, jak bardzo.
A ja nigdy o tym już nie napiszę.

[eka]

Można jej zazdrościć. Takiego kochania. Bardzo, bardzo dobry wiersz!

[Karma]

Ja wiem?

To pożegnanie jest.
Więc naprawdę nie ma czego zazdrościć.
Nic dobrego z tego nie wynikło. Ani dla mnie, ani dla niej.
I mam tylko nadzieję, że skończy się dobrze.

[Karma]

Tytuł miał brzmieć: ostatni wiersz.

Stąd forma.

Ale nie wierzę w siebie aż tak mocno.

[eka]

Jak być kochaną... taki stary film, ale warto zobaczyć.

[Karma]

Może kiedyś nadrobię